Anladım Şiiri - Deniz Ekrem

Hep yarına uyanırken
Düne uykusuz kaldığımı anladım...

Bilesin ki Dılé bu sana son mektubumdur.

l
Anladım ki çok uzaklardasın artık.
Dizelerimin kâr etmediği,
Satır başlarımda beliren umudun bile görmediği,
Sevişmelerimizin çerçevesini kırdığın yerdesin;
Ben damarlarıma
Sensizliği şırıngayla doldurduğum zamana sarılmış uzanırken
Yatağımda sırt üstü...

Şaşırma gözlerim neden açıktır diye,
Sen de biliyorsun ki bu dünya zaten köhne.

II
Anlatma Dılé
Ben anladım.

Ne sesin gelecek bir gece ansızın,
Ne sesimi duyacaksın yıldızlar kayarken pencerenden baktığında.

Oysa sende biliyorsun ki
Bir yerlerde bir kuş kanatlansa dalından,
O ağacın sessiz hüznü kalbimde depremdir.
Ve biliyorum ki
Nerede terk edilmiş bir resim varsa
Gözlerin o resmin kırık çerçevesidir.

III
Rüyalarımda bile toz kondurmadığım,
Zülfünü izlemeye doyamadığım,
Boyumdan büyük sevdanı kazımışım sol yanıma
Baş harfi kanatıyor dudaklarımı.
Bir hayattan çıkar gibi
Çıkıyor aklımın ağzından adın.
Ve dokunuyor sesine parmaklarım
Sonra bedenim sahipsiz mezar oluyor.

Birden kendimi uykusuzluğumun kollarında buluyorum musallasız!
Kirpiklerimin korkudan kapanmadığı,
Gözlerimin gece pusularında yakalandığı
Resmini çizemediğim bir boşluk var yatağımda
Ses sus Dılé ben anladım
Uykularım yarım kaldı bu yalnızlık batağında.

IV

Bu sana son mektubumdur Dılé!

Kavuşmak iklimi gelip geçiyor
Sessizliğim/n sarmışken kentimin sokaklarını
Avazım çıktığı kadar bağırdığım dudaklarımı son kez görüşündür
Ki sen yüzünü dönsen bile!
Ki ben yüzünde ölsem bile!

Delikanlı adımlarımın sana açılan yollarıydı umut
Hangi rengi seçerdi ki sen olmadığında kör olmuş gözlerim?
Söyle,
Sevdadan başka karanlık renk mi olurmuş?

Bu kekeleyen yağmur,
Bu gök gürültüsü,
Bu altında ıslanan insanlar,
Ve benim sırılsıklam senliğim.
Kimliksiz,
Kimsesiz,
Bizsiz duraklara giden yolları mı bekliyordu?
Öyle bakma Dılé,
Ben kör olduğumu anladım...

V
Yalnızlık şimdi senin gözlerinle bakıyor bana.
Hani sende biliyorsun,
Çukuruna gömmüştüm gülüşümü.
Yanaklarının uçurumundan düşerdim,
Rüzğâr parmakların olmuştu,
Hatırla örmüştüm saçlarına baharı;
Sonra dudaklarımız buluştu...

Kimselere anlatmadım öpüşmelerimizi.
Ne bir buluta söyledim dudaklarının rengini,
Karanfil kırmızısı deyip kalbimin kederli sesiyle
Ne bir yıldıza fısıldadım o cennet kokunu
Tenimde açan mavi rengiyle...

VI
Susuyorum şimdi
Mahmurluğunun sustuğu gibi Dılé.

VII
S e n ı s l a t m a d u d a k l a r ı n ı
A n l a d ı m k i b i r d a h a ö p m e z
K u r u m u ş d u d a k l a r ı m ı...

Şubat 2009/ Amed