Ey fâni sevgili!
Seni sevmeye bu ömür yetmedi,
Nasıl geçivermiş, demdi anladım;
Sen deyişim seni hiç kastetmedi,
Hakîki Mahbûb'a imdi anladım..
Gönlümün ucundan tuttun sinsice,
Duygu yumağıydım çözüldüm nice,
Şu vahşi nefsimi sevgin iyice,
Terbiye eden bir gemdi anladım..
Mecâzi mahbûbum severken seni,
Buldurdun gizlenmiş bendeki beni,
Zamanla aşarken o perde teni,
Aslında sevdiğim kimdi anladım..
Yüreğim volkanmış, devâsa yangın,
Bâzen çok minnettar bâzen de dargın,
Firâkından kırgın, belki de kızgın,
Gözümde hasretin nemdi anladım..
Aşk klavuzuyla dünyayı gezdim,
Hakk'ı bilakis de seninle sezdim,
Sâyende nefsimi nasıl da ezdim,
Bendeki O 'Ben'i şimdi anladım..
Elest Meclisi'nden yansır Aşk bilsen,
Mecâz perdesini açan ehilsen;
Eğer ki sevdiği yâri değilsen,
İnsanın gözleri kemdi anladım..
Zaman deresinde mâzi akarken,
İnsan eli kolu bağlı bakarken,
Yürekleri fâni mahbûb yakarken,
Emânet güzellik simdi anladım..
Aşk dillenmiş ifşâ oluyor benle,
Gönlüm seyrediyor kendini senle,
Bâki Yâr saklanmış incecik tenle,
Adem'in yüreği yemdi anladım...
Kayıt Tarihi : 10.7.2016 07:36:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!