Anladım... Şiiri - Gülay Zıhna

Günlerdir üşüyorum;
Kimsesiz yalnızlığımda
Gerçekler bunca çirkin işte
Ya gözlerim, gördüklerim
Yüreğinin o en naif hali
Ya zaman, beni sen yapan
O kimsesiz zamanlar
Yüreğim, inancım, beni sen yapan her şeyi
Sonsuz bir boşlukta bırakıp
Sadece o kelimelerle
Fırtınadan kaçan kimsesiz sokak çocukları gibiyim
Üşüyorum, kelimelerinin uğultusu ile
Sağır kulaklarım
Sanki bir hançer sırtımda
Saplanıp kalmış
Saklanmışım en derin kuytulara
Ağlamaya bile utanıyorum….
Ki o kelimeler değil miydi,
Bizi biz yapan
Onca zaman o umut değil miydi
Ve o sessiz seslenişler değil miydi
Sen değil miydin
Benim yüreğine sevdalı olduğum sen değil miydin?
Anladım,
Hani dünya yarılsa deyip
Kendimi toprağın altında daha dingin hissedeceğim o an
Belki daha gururlu, belki daha eğilmez
Ama sessiz suskun
Bir kabullenişte
Anladım
Kadere karşı koyamayacağımı
Kelimelerin sessizleştiğini
Ve şiirlerin de solduğunu
Anladım……