Anladım. Şiiri - Gülgün Karaoğlu

May,07/04

Anladım.
Yalnızlık insanı güçlü kılan;
Yalnızlık,
İnsanı bir öteye taşıyan!
“Hiç yapmam! ”
Dediklerini,
Yalnızlık insana yaptıran!

En derinlere battığın,
Yürek yürek olduğun,
Boğum boğum boğazındalıklar!
Sel sel oluşlar! ..
Debelenip çukurlarda,
Kör kuyularda yok oluşlar;
Arayışlar! ..

Aramadan bulamıyorsun
Kendini!
Arayamıyorsun da,
Birilerinin koynunda,
Kanatları arasında!

İçin en acırken,
En göz-göz olmuşken,
Ve eğer
Yalnızken,
Dikleştirebiliyorsan omuzlarını;
Kovalayabiliyorsan hüznü
Bir kırpmayla
Gözlerinden;
Yerleştirebiliyorsan
Bir gülücük kıvrımını
Dudaklarının kenarına;
Birileri aramasa da nolur
Diyorsan;
Öğrenmişsen keyif almasını
Yalnızlığından;
Biraz hüzün oynaşsa da,
Pes etmiyorsa yüreğin
Yalnızlığına;
Umudu tüketmemişsen
Gidenle beraber;
Bak,
Büyüdün sen!

Biraz hüzün yakışır elbet,
Biten ilişkiye,
Yalnızlık yakışır
Bazı kişilere!
İş ki,
Kapatmayasın yüreğini
Bir yenilerine...