Anla Yavrum Şiiri - Leyla Işık

Dün sabah sokakta rastladım birine
Biri değildi ancak,
Yaşamın içinde binlerce...
Ellerim ceplerimde,
Gözlerim süzerken onu
Küçücük omuzlarıyla kocaman dünyanın altında eziliyordu
Gözyaşlarım yüreğime ılık ılık inerken
Boğazımda birşeyler düğümlendi.
Bakışlarıyla
'Yaşamak dediğin bu mu,pamuk ipliğine mi bağlı?
Yoksa,
Aşılamaz duvarların ötesinde mi? ' diye soruyordu.
Elime aldım soluk yüzünden uzun çenesini
Titreyen sesimle 'adın ne? 'diye sordum.
Yavrum,
Sabahın ilk ışıkyla uyanık değil,
Aslında uyuyorsun,
Çıplak ayakların,
Yırtık giysinle,
Acımasız dünyaya karşı koyuyorsun.
Karanlık öyle yakın ki sana...
Duvar örüyor,
Sınır çiziyor...
Sen içinde büyüyorsun.
Yaşıtların oynarken en güzel oyuncaklarla,
Hazırlanırken özel kurslarla yaşama,
Ekmeği
Aslanın ağzından değil, artık midesinden alıyorsun.
Gözyaşlarını gömüyorsun
Biliyorum
Körpe yüreğinle için için ağlıyorsun.
Gündüz ekmek peşinde,
Gece kitap üstünde...
Yorgun düşmüş bedenin
Uyku var gözlerinde.

Zaman atlı gidiyor
Sen yayasın peşinde
Yüzünde, daha şimdiden
Çizgi çizgi kederin
Yüreğinde
Batıp çıkıyor ümitlerin
Kısık bakışlarınla mutlusun
Geziyorsun düşlerinde...
Mutluluğun özlemi var
Belli.
Ufacık dudaklarının silık gülüşlerinde
Dinle yavrum,
Söyleyeceklerim değil yalnızca sana,
Sokaktaki
Ali'lere...Osman'lara...Hasan'lara...
Uzanmasın ellerin kirli kaldırımlara

Bir gün
Gökyüzü açılacak
Mutlu beyaz uçurtmalara...
Anla yavrum,
N'olur
Anla beni!
Seni sokağa ben salmadım,
Sen
Küçücük yüreğinle bu savaşta büyüksün
--Sen değil,
--Seni bu savaşa iten
-----Büyükler küçülsün...