Anla Korkuyorum! Şiiri - Naime Erlaçin

-kızıma mektup,

...bir yerden başlamalı
başlamak bitirmenin yarısı ne olsa
bir Buruşuk anlardı beni
bir de sen
anlatmalı o halde…

özlüyorum ölürcesine
kimi zaman ölüyorumdur zahir
neredeyse üç yıl, az buz değil
örtülerini kokluyor
kokusunu duyuyorum

nasıl da şaşırmıştı herkes
yediveren gülü gibi bu sevgiyi keşfettiğinde
“bu kadın böyle sever miymiş! ” dediler
oysa bilseler
en son nefeste bile
henüz başlamamıştım sevgimi vermeye

“bekle beni, geleceğim seninle! ”
diyen çığlıklarımı duyuyorum halen
kargalar konuştu bir o konuşamadı
olsun!
söyleneni anlamayı öğrettim ya
yüreğim mangal
inanılmaz bir sabırla
konuştuk aramızda bilinmez bir dille

nasıl da güven verirdi insana
kör şafakta
gece karanlıkta
hiç korkmaz düşerdik yollara
kimse yanaşmazdı
köpek değil aslan sanki fırlamış
destansı bir dağ zirvesinden dünyaya

kitabı bitiremedim
sormuştun hani
ne anlatsam az, ne söylesem yetersiz
uzayıp gider bölümler
işte öyle!

efendisiz iki köleydik biz
aşk şarkılarına bile ağlıyorum artık
aklıma düşüyor da kırılıyor kol kanat
dört duvar arasında voltalar atıyorum
tükenmez bu hapislikte

çok ihanet gördüm insandan
ama görmedim köpekten iyi dost
yenisini edinmenin yolu var elbet
zor olan
karardır yüreğime
yazık olmasın, güz yaprakları düşüyor şimdi
bir o anladı beni bir de sen
anla yarı yolda kalmaktan korkuyorum
korkuyorum
yarı yolda bırakmaktan

ömür boyu özleyerek yaşamak bu
sen iyi bilirsin kızım

kendine iyi bak
sevgilerimle...

(2 Haziran 2003)