Ankaraya Dönüş Şiiri - Mahmut Şeker

yıllar geçmiş yüzler eskimişti
ne yazacak bir şey
ne de yazdıracak bir vardı artık
gene yalnızdım ankara

seninle ama sensizdim
ille de sensiz
ille de bensiz ankara

gene yalnızlıgımı penceremden içeri buyur etmiştim ki
sözcükler, virgüller uc noktalar dugumlendi bogazımda
konusulacak seyler coktan yitmisti
üveyikten çalınan halis aşklarda
geriye ankara
bir sen kalmıstın ille de sen...
bilirsin severim seni doğunun uzak şehirlerinden dönüp sonra sana yeniden kavuşunca
memleketime kavuşmuştum aslında
doğmadığım ama doyduğum memleketime
sana ankara ille de sana ankara,

bir bardak çay değildi aramızdaki ilişki ya da bir ogrenci evinin icinde veya kredi yurtların soguk ayaz ankara gecelerinde etüt salonlarında dolaşan şortlu yurt öğrencileri de değildi olsa olsa ankara güvenparktan aşağıya
kumrulara dogru akan insan seliydi
yaşamın yaşamımın hızla akısını seyrediyordum ben orda cunku ben seni seyrediyordum orda, orada

ille de seni ankara ille de senle ankara

ve ben ankara yılllar sonra saat daha oniki bile degilken
kalbinden gectim bu gece hic degismemistin
sessizdin sarı renkli arabalar dısında..

sahi herkes uyumuşmuydu
nerdeydi o insan seli
neredeydi içimdeki sen
ille de sen ankara ille de sen ankara...

herkes uyumuştu belki ama
yllar sonra ben yine uyumamıştım.
uyuyamamıştım...

Ne güzel...