Ankaralım Şiiri - Ömer Yücel

Sen miydın yüreğime kor düşüren
Sen miydin içkiye çelen aklımı
Yıllar boyunca uğruna ağladığım
Sen mıydin ankaralım........

Seni sevdiysem suçlu ben miyim?
Namert değil mi sırtıma saplayan bıçağı
Senin sevginle her gün doğan ben’i
Kalleşce vuran sensin ankaralım.........

Kış geldi aşkım üşürsün bu mevsimde
Unutma giymeyi sana aldığım hırkayı
Sırtını kalbimi yaslamak yerine
İhanete dayanan sensin ankaralı.......

Beni meyhanelerde unutup
Siyaha sen çevirdin bu masalı
Kadehlerin dibinde sevgimi kurutup
Yudumlayıp giden sensin ankaralı.........

Son veda yaklaşınca o saatte
Aklına gelmeyen umutlarımı duygularımı
Üstümden geçen o otobüsle birlıkte
Çiğneyip giden sensin ankaralı..........

Kendini düşmandan da yabancı gösterip
Yüreğime kazıyan sensin yalanları
Zalimlere karşı seni koruyan yüreğime
Kurşunu ilk sıkan sensin ankaralı........

Kursağımda bıraktın en güzel geceyi
Ve zindana çevirdin o son sabahı
Can vermeden diri diri
Beni mezara koyan sensin ankaralı......

Şimdi bana halimi hatrımı sorma sakın
Doğan güneş aydınlatmıyor karanlığımı
Yokluğun bana varlığından da yakın
Son vefasız sensin ankaralı.........

Sonbaharda öldüm ben
Çiçek arama hayırsızım
Gözyaşını dök mezarıma yeter!
Seni seviyorum ankaralım......

Şiir dostundan...