Ankaralı Çocukluğum Şiiri - Nuh Üstün

Oysa ben çocukken
Ne de çok severdim Ankara’yı
Kırkikindi yağmurları yağarken
Futbol oynardık Ankara’yla beraber
Sırılsıklam ıslanırdı kaldırımlar
Ankara üşütür hasta olurdu
Ankara’nın da bir ruhu vardı o zamanlar
Ki ben çok görmüşümdür Ankara’nın
Başını omzuma koyup saatlerce ağladığını
Az dertleşmedik onunla parklarda
O zaman ben de Ankara gibi
Hep bir gün büyük adam olmak isteyen
Mahcup bir çocuktum işte
Kazanmayı öğreniyordum her kaybedişte
Bu yolların yenisiydim, çok toydum
Gökkuşağına koşardı çocukluğum
Ve sonunda hep annemi bulurdum
Güçsüzdüm ve çoğu kez idam sehpasındaydı
Bütün o çocuksu düşlerim
Elbet bir gün o iskemleyi de altlarından çekerdim
Ben yine de Ankara’yı çekilmez kılan her şeye
O soğuk devlet yüzüne,
Ruhsuz mimariye ve kirli oyunlara
Bütün zulümlere, bütün adaletsizliklere rağmen
Ben Ankara’yı hep öz kardeşim gibi sevmişimdir
Sonuçta beraber çok ağlamışlığımız vardır
Umutlarımızı görünce idam sehpasında
Ve çok ıslanmışızdır beraber
Kırk ikindi yağmurlarında