Ankaralı Şiiri - Mahmut Utku Çakar

Atatürk bulvarı uzayıp gider, dizilmiş otomobiller,
Kızılay’da uzayan binalar ve katlarında sayısız çalışanlar,
Sıralanmış ağaçlar kaldırımlarda,
Makineler, kalbimin ritmini dinlemez.
Bu şehir kokusu, üstüme sinmiş, yarı aç, yarı uyanık, yarı zamanlı köle.
Bu kabus, yarı ninni, yarı uyku, yarı sarhoş,
Bu şehvet, yarı para, yarı kadın,
Bu acizlik, yarı düşkün, yarı tekme.

Ah keder, içimi kemiren, hep yüksek yerlerde aklıma gelen.
Her çiçekte içime sığmayan, her merhaba da beni umutlandıran,
Kafamda sürekli sarmaş dolaş seninle, ah, karışık aklım.
Hey gidi başkent, adımlarken seni, bitirir miyim kimsesizliğimi.
Kapılar kapanmış tek tek, yollar yılan olmuş,
Trafikte arabalar sinirli birer akrep.
İnsanlar sivrisinek, vızıldıyorlar her yerde..
Koca şehir seviştiğim bir yatak, terden sırılsıklam.

Yüzlerde korku,
yüzlerde kibir,
yüzlerde mutluluk,
hangisi benim?
Kayboluşum! .

İçimdeki heyecan,
köpeklerin aç zıplayışları,
Yaşamımdaki amaç Tanrı’nın sorgusu mu? .
Huzursuzum telefonda,
huzursuzum yaşarken.

Çelişkili arzularım,
saçlarım bu yüzden uzun ile kısa arasında.
Rüzgardaki ağlatım, kurudu göz pınarlarım.
Yürürken sokaklarda tek eğlencem,
çizgilere değmeyen adımlarım.

Dinlediğim her şarkı kulaklarımda, hep para para.
Ne de kibirli herkes, benden başka herkes önemli.
Ne de dik yürüyorlar çevremde şunlara bak nede cakalı.
Kadınlar ne de iyi giyimli, çoğu güzel değil ama bakımlı.
Herkes ne de çok biliyor amacını, herkes ne de azimli.
Kaptırmış kendini, kalbi ne hızlı çarpıyor sevişirken şehrin.
Kaptırmış kendini, kapılıp gitmiş ayakkabının derisine taksitine.
Kaptırmış kendini arabasının sesine,
Kaptırmış kendini çocukların büyüsüne,
Benim neden yok bir amacım?

Makineler horultulu,
makineler boğuntulu,
makineler azimli,
biri veriyor,
biri alıyor,
biri çıkıyor
biri iniyor,
biri geliyor,
biri gidiyor,
çalkantılı ve ruhsuz.

Ben de yürümek istiyorum, diğerleri gibi,
ayaklarım hışırtılı,
kolumda sen,
caka satarak,
başım dik,
gözlerim aydınlık,
hava nem kokarken..