Ankaralı Şiiri - İbrahim Çelikli

Ankaralı, gari o havalenin kelek bekçisi
her sene mayıs-haziran ayı geldi miydi
sarar “gara eşşeğe” dengini,
ovaya inerdi
yaşlı, zayıf, ufak-tefek, kısık sesli
kendi halinde bir adamcağızdı

ama -hüşşş! diye ortalığı yaran
guşlar aleminin ödünü sıdırtan
kuşları kovalama sesi, ortalığı kaplardı
kuş alayları kalkardı
kuyunun hizasında
ovanın tek taşduvarlı tarlasının bittiği yerdeki
toncun üsdündeki badem ağaçlarının arasında
küçük bir tolda yaşardı

kıl çuldan çatısını
-cibinnik sivsisineği endirmez
yerdeki kıl çula bakıp, önce
-ilan kıla gelmez
diye anlattı
o boğuk, boğuk gırtlaktan gelen sesi ile

“-ilan insanı durduk yerde ısdırıp sokmaz
velevkine üstüne filen basdıysan
kendine kazzık bağı attırtma
zaten ilan avını filen boğar, sokarda
ha deyince insanı sokmaz
korkutmağuçu ısdırı
o ğadar

“-maazallah ilan aya(ğı) nı sokduysa
dinelelek, başını yokarda dutacan,
uyuyayın demecen
ponturuyun paçasını çiğilinen,
helik daşınan ne bulusan
burkalaştırıp, ilanın zehirini
yüre(ği) ne utaştırma(ya) ca(ksı) n,
a(ğ) zınınan emip tükürecen
sarımsaklı yoğurt
her ze(hi) r(lenmey) e
bambıl sokmasına file birebir
hele hele kese yoğurdundan ayranınan
herşeye eyi gelir

ben bunca yıldır ovadayın
hâşâ ben demek kör şeytanımış emme
ne ilan soktu beni,
ne govaladı
işin aslı heş bi mahluk
insana karşı meremetsiz değildir
neye dersen
insan eşref-i mahlukatdır
dünya insan gelecek deye yaradılmışdır
emme insan
insan öylemi
her mahluğa karşı meremetsizdir,
ilandan bile zehirlidir

sen! sen ol
yerde sürünen ilandan
ilanın sokmasından değil de
yörüyen iki ayaklı ilanlardan,
insanın sokmasından korkacan

arı sokarsa sokacını çıkarmak ilazım
ne soktuğunu bilmeyosan em tükür
havangını alsın deye,
tahranın, bıça(ğı) n çeliğini sür
ya da balçığınan sıva,
en eyisi i(n) sandan
ilana sokulmakdan uzak dur
nemi(e) nazım

geceleri ovada yatmaya gakdın mı
kepeneğinen bi ğözel gapat,
baldırını, baca(ğı) nı
bunalırın,
terleyince üsdümü açarın deyosan
yüzünü yazmala(yacaksın) can

gecenin geç bi yarısında mübarek başlar
“-dayı, dayı, dayı ”
vızıldar durur dayısız iş yapamayanlar
bal yapmaz arı ğibi vızıldayıp durannarı
emsiz oğlak gibi meleyenneri andırı

sen sen ol,
birine dayılık taslama,
yaparsan da
ertesi ğün ayağına dolaşacağını unutma
dayım deye de kimsenin utlusu olma
Allah sana da vermiş iki ayak
gendi ayaklayırın üsdünde dur
“çalıya golununa yasdanırsan yamışır
duvara sırtını dayanma cağışır”

biri sana bi eyilik ettiyse de,
yüzünü ğara çıkarma

sana gol-ganat gereni, uşağın sanma
güvenme dayına azzığını al yanına

insan oğlu çiğ süd emmişdir,
kırk yıl sırtında davşı
gel bi de sen bana bin demez
sırtından endirmeye gakdın mı
senden kötü bellemez

yapdığın eyinlik, gün geli mazifen olur
yapdığın eyinliği başa kakarsan da
etdiğin unudulmaz amma
eyinlik unudulur..

ne demişler eyinlig ed at suya,
balık bilmezse Halık bilir
eyinlik yapan insan,
eyi insan olur

eyi insan demek;
çoluk-çocu(ğu) hayırlı
gazancı bereketli
sıhatli-afiyetli
dutduğu iş yüz güldüren
gonu-gonşusu
şerrinden emin olan
işleri yolunda,
onun-bunun malında-ırzında gözü olmayan
bulduğuna şükreden
fazlası uçun çalışıp-çabala(y) n
illaki Allahdan isdeyen
öldüğünde hiç kimsenin
arkasından “-donuz mezerinde yatasıca
hortlaysıca
singildeyesice” demediği,
çoluk-çocuğunun arkasından
beddua etmediği,
gurullandığı insan demek

değilise’………
hu ğadar mal mülk, ev dam,
olsa ne, olmasa ne
sende varısa eyi,
yoğusa elimden ne ğeli

önce olun-gızın
bağrını gere-ğere
filanca bobam!
deyemedikden sonura
neye yarar dünyanın sabısı olsan
kimin evi damı yok,
kim ölmüş, aşlıkdan

kim ölmüş de bi arşın bez bulamamış,
kim gelmişde bi arşın bezden fazlasını
götürmüş,
“kefenin cebi yok” demişler

köylünün azzığı bi yoğurt kesesi
harmanda ganlının ganadına
yolmada ağacın buda(ğı) na
asıp keseyi sırkıtmalı
ekmeğin katığına denk olmalı
Allah çoluk-çocuğu
gazadan beladan,
nusibetden esirgesin
acıkınca aş, susayınca su
bir ömür bu!
gerisi Allah Kerim.