Ankarada mavi otobüs Şiiri - Cemal Ekren

Aç ve iştahı kabarmış gibiydim
adımlarımın izleri suç delilimdi
Zemheri ayazında kızılayda.
ankarayı hiç sevmedim
ankarada beni sevmedi
yüklüce dosyam vardı,
idanamemde potonsiyel suçluydum.
yangınlar şehirinden
bir başkentte koşardım,
iç savaştan arta kalan mayınlar taşırdım.
dilimdeki tüm sözcükler sabıkalıydı,
nefes alış verişim sorgulanırdı,
otobüs duraklarında,
ben mavi otobüslere aşıktım,
cebimin hükmüyle.
kış ankaraya erken gelirdi,
ben bahar kokardım.
ankaraya kar yagardı
usul usul
ben ulusta
mavi otobüs beklerdim.ayagımın altından kayardı tüm sevinçlerim
tutunamazdım.
ben bahar kokardım
ama;
kışlara yenik düşerdim ankarada
ankara dar gelirdi bana
boyası dökük bekar evlerinden,
ödünç alırdım bronşitimi.
ögrenci yurtları erken kapanırdı yüzüme.
ya ben geç gelirdim
veya dogumlar benden önce olurdu...
işte bu yüzden
ankarayı h, iç sevmedim
burnumda tezek kokusu oluşurdu
lice tütünü her sardıgımda
gözlerim kuşluk vakti düşerdi yollara,
tandogandan,
beşevlere uçardım,
taklacı kuşlar gibi.
uykumu sırtıma alır çıkardım ankaranın
sokaklarına..
ilk selamı,
sakaryadaki çorbacıda içerdim.
ben uyanırken,
ankara uyurdu..
ben bahardım, güneştim, insandım, şairdim
ben ankarada,
mülteci yaşardım, sürgün heveslerimle
ben mavi otobüsü beklerdim kuşluk vakti
dilimde acılı lice yatarken
ben bahardım
iklim iklim dogardım
ankara beni bogardı ilmikle...
cebimin hükmünde
paça içmekte vardı
ekmegi bol
bol kepçeli.
gözlerimde dogardı yeni aşklar,
ulusa usul usul kar yagarken.
ankarayı hiç sevmedim,
özlemler dogurdu bana.
ben ankarayı seninle sevdim,
mavi otobüste, mavi kız
şimdi ankara doguyor içime..