Ankara'ya ve Sana Veda Şiiri - Gürcan Günay

Gitmeli bu şehirden bir akşam üstü
Küsüp arkada bıraktığım anılara
Sensizliği senden uzaklarda yaşamalı
Uzak olmalı senden tacizkar varlığım
Aşk dingini yüreğimde deli fırtınalar
Boş bıraktığın odalarda çınlar sesim
Avaz avaz suskunluğum isyankar
Sensiz yaşanan ne bahar bahardır
Ne bu şehir artık o eski Ankara'dır
Seni kollarına bırakıp gitmeli bu şehrin
Bilinmez uzaklara açmalı yelken
Ellerimsiz kalmalı ellerin gözlerimsiz gözlerin
Gitmeli artık tam zamanı gelmişken

Senden önce de sevmezdim bu şehri
Burada tanıştım bilmediğim acılarla
Yalnızlığım, çaresizliğim, mahzunluğum...
Sana dair umutlarım ve umutsuzluğum
Sonu olmayan bir yolda gidip geldim hep
Ne git dedin bana ne de kal bir gün bile
Umutları ben ürettim sen umutsuzlukları
Sormadın bile hiç sendeki beni kalbine
Zincirledin yüreğime dağ gibi mutsuzlukları
Ne halden anladın ne hatırım sordun bir gün
Söylemeden sana çıkıp gideceğim bir gün
Seni senle bırakıp baş başa bu şehirde...

Sor beni taşına toprağına dalına yaprağına
Şahittir sokakları bu şehrin seni sevdiğime
Tanır beni saatlerce beklediğim köşe başları
Her taşında kurumuştur bir damla gözyaşım
Yürüyüşümden bilir beni kaldırım taşları
Seninle Ankara olmuştur gözümde Ankara
Hep umut dolu uyanmışımdır yarınlara
Umut dolu değmiştir her gece yastığa başım
Ankara bilir seni sevdiğimi de sen bilmezsin
Çağırsam seni uzaklardan gel desem gelmezsin
Toplar acılarımı giderim bir gün bu şehirden üzülme
Sana kalsın seni benden alan bensiz Ankara...