Ankara'ya Özlem Şiiri - Hikmet Nazlı

Ankara’yı özlüyorum nicedir;
Şiire aş ermiş sayfa misâli.
Can karayı gözlüyorum nicedir;
Gemide aç kalmış tayfa misâli.

Ne güzeldir şimdi kentin ücrası
Yer yer güller açmış, yollar tozludur.
Bir tükense şu gurbetlik icrası
Varmak bahsi kolay; elim kozludur.

Bahçeli, Sakarya, Karanfil, Konur,
Arjantin Caddesi, Kavaklıdere.
Başkentte yaşamak başka bir onur,
Gurbette zamanım geçti boş yere.

Tunalı’dan geçip Kuğulu Parka
Şimdi bir ihtiyar gelip oturur.
Şu bizim Elmadağ; kapıdır şarka
Toprağında ne seymenler yatırır.

Ulus’ta kornalar çalar peş peşe,
Hal’den alışveriş yapar emekli.
Bir sokak düğünü; başlatır neşe,
Davullu, zurnalı, sazlı, yemekli.

Dolaşırken eski kasabalarda
Hasanoğlan düşer aklıma her gün
Belki otururum akrabalarda
Doyarım gömbeye, sohbete bir gün.

Hatırası kadim Keçiören’in
Yine çağlıyordur gür şelalesi.
Bir genç, kortejinde milli törenin,
Elde bayrak gibi hür meşalesi.

Bu Başkent sevdası belayken başa;
Hasret, vuslat ile çekişmektedir.
Yıllar geçip gitti; geldim bu yaşa,
Özlemim gitgide pekişmektedir.

Ve bir gün dönerim o memlekete
Puslu bir havada ısınır kalbim.
Kavuşur benliğim has berekete
Anılar depreşir, açılır albüm.

Ankara’nın göbeğinde bir şair
Süzüp mısra döker ak bir yaprağa,
Gözlerinin bebeğinde bir şiir
Damla olup düşer şimdi toprağa.

12.07.2023