Ankara'ya karakış Şiiri - Akın Akça

Karakış geldi karakış. Gene n’apacağız!
Gene’likler mi, gene; Yalnız, hiçekilmez.

Ancak ya bağırırız, sesimizi duyurmaya erkin
Ya da sokakta güler, umursamaz oynarlar.

Olmayacak mı arası, sonsuzlukta bir başkayer?
Kara iklim güzeldir aslında, İki kişi birlikte?

Çise düşer tıpış, dönüşür bazen lapaya;
Alıp saymalısın oyaprağı, nicelik olmayacak.

Ve, bir de baktın senin ev çevresi doldu.
Haydi bakalım, ışı; kapıya çık, karı kürü.

Yukarı baktığındaki buzul saçaklar damdan;
Yontuluşundaki nadirliği gibi bir değer elmasın.

Ve yine de eve girmeliymişsin: seslendiler.
Bir de iç panjurlardan bakmak uğruna dışarı.

Ama sen çıktın dama. Sanki n’aapıcan?
İnadın inat, sesin olsun en yapıcı bir çığlık.

Çünkü ‘güzeli güzelle yaşamak bir değerdir’.
İçerden seyretmek bana pek talep etmiyor.

En yukarı çıkacaksın ranzada, ama “pek” diye
De kastettiğimi biliyorum: O, ne demekti?

Şu demekti, aşağı kata da el tabi salla.
Aşağıdan çıkmıştın çünkü sen elbet yukarıya.

Ki giz de böyle bir şeydir, saklanır apaçık;
Gizildir göz’ce, ama gören için bilinendir.

Bir yandan Amon Amarth, sair elbet Zeki;
Zeki Müren 'Zahidem', kah Bursa Selçuklu.

Ancak dedik ya giz bir bilinense ki öyle,
Demek aşkın uçlarda da var sade için paye.

Mevsimsel beje çalan gri ısıl tanık oluyor bazı
Ve umut böyle doğuyor yine aynı yeni odaya:

Gerçekleşeceği’ne olan inancı bağışıksız
Bir sağlıklı gibi, çünkü yalan-gerçekleşmedi:

Evet, zaman vardır, işler ileri süreç de
Ama daim bir kararla da duruyor yıldızlarda.

.....

doğaçlama