Ankara ve Ben Şiiri - Adem Akyörük

Yağmur yağar Ankara’ya inceden inceye
Benimse gözlerimdeki yaşlar, yanaklarımdan süzülmekte

Gece olunca bir sis bulutu içine alır Ankara’yı
Bense sisler içinde, fark edemem gündüzü geceyi

Ankara’nın kızları güler kahkahalarla
Benimse içim kan ağlamakta

Ankara! benim gibi sende mi uyumazsın geceleri
Gece ki matemin eşiği, değerini bilene yılların emeği

Ankara senin döşeğin toprak, yorganın gök
Bense sıkışmışım dört duvar arasına apartmanın katı dört

Senin bağrında kuşlar ötmekte ağaçlar yeşermekte
Benimse yavaş yavaş dallarım kurumakta güz gelmekte

Senin başın belli sonun belli
Bense nereye gittiğini bilmeyen bir divane gibi

Ankara! Sen bilir misin anadan yardan ayrı kalmayı
Bana sorma baba sevgisini ana kucağını......

Ankara’ya yağar kar hafiften hafife
Benimse saçlarıma, yavaş yavaş ak düşmekte

Ankara’nın gündüzleri hızlı geçer
Geceleri ise insanı sessiz bir hüzne iter

Ankara’nın minarelerinde sabah ezanı okunmakta
Benim dertli gönlüme yavaş yavaş huzur dolmakta