Ankara Üstü Fuman

Ankara Üstü Duman...

Duman çökmüş Ankara üstüne,
Sanki gece inmiş gündüz ışıgına.
Yâr gitti, dönmedi kara kışına,
Kaldım ben bu yollarda perişan.

Sazım suskun, teli yanık, sesi gam,
Her ezgide adın düşer dilime.
Bir umut beklerim, belki gelirsin,
Ankara sokakları bana haram.

Rüzgâr eser, yele karışır saçım,
Adını andıkça titrer ellerim.
Ne derman kaldı, ne sabır, ne gücüm,
Sensizliğin zehrini içtim Ankara.

Taşına toprağına sorar gönlüm,
Her adımda bir anını görürüm.
Bir mendil savrulur, rüzgâr alır,
Ardında bir çift yaşlı göz kalır.

Bir fotoğraf kaldı eski cebimde,
Bir gülüş, bir bakış saklı elimde.
Yârimi sorarsan, derim “Ankara”,
Yanar içim, külüm kalır yerimde.

Yağmur yağar, yıkar izlerimizi,
Sarhoş eder hasret sözlerimizi.
Her damlada duyarım sesini ben,
“Unutma” der, “sevda gözlerimizi.”

Ne bahar gelir, ne açar çiçek,
Zaman geçmez, geceler hüsran.
Bir ağıt yakılır, duyar her yürek,
“Ankara, yârimi aldı elimden.”
Suskun Şair Fazlı Acar