Ankara Sokaklarındaki Yalnızlığım...

Her Kasımda anımsarım
Ankara Sokaklarındaki yalnızlığımı
Ellerim cebimde çok yürümüşümdür
Küçükesat-Ulus arasını...
Ara sokaklardan geçerdim,üzgün ve kederli
Bazen bir öfkeyle,bazen gözlerim nemli
Ve en onulmaz yerimden vurdu kasım ayları beni
Sabahın ayazı doldurdu ciğerlerimi
Dumanlar çıkardı ağzımda her solukta
Sigara dumanı gibi...
Burnumun üstü kızarır,dudaklarım çatlardı
Kafamda binbir düşünce birbirini kovalardı.
Uzaktım memleketten,
Geceler-gündüzler kadar
Gökdelen bir anda ayaklarımın dibine inerdi.
Ne bir tanıdık.ne de bir arkadaş vardı dert dökecek
Yalnızlık ve sensizlik özlemi
Bir kara bulut gibi inerdi yüreğime
İnerdi de kalkmazdı gündüz-gece....
Gençlik Parkı da benim gibi neşesizdi
Yaprakları dökülmüş,fıskiyesi susmuştu.
Dolaşırdım dört köşesini ağır adımlarla
Dertlerimi dökerdim dökülen yapraklara...
Sokaklar,kaldırımlar,Ankara'nın soğuk ayazı
Arkadaşım,
Gençlik Parkı da dert ortağım olmuştu.
Bazen Anıttepe'de görürdüm akşamları
Güneşin kızıllığını
O Anıtkabir'in muhteşem silüetini.
Böyle Kasımlarda anımsarım
Ankara Sokaklarındaki Yalnızlığımı....

A.Bahri KÖKSAL

Ankara - 30 Kasım 1975