Ankara’nın Toprağı Şiiri - Fulya Öztürk

Sevmem ben Ankara’nın toprağını…
Havasını, suyunu sevmem…
Her şeyde sen varsındır.
Ama sen yoksundur hiçbir yerinde…

Neden sevmem ben Ankara’nın toprağını? f
İçimde yıllardır kanayan bu sensizlik,
Bu Türkiye, bu Türklük…
Ve ben seni saran toprakları sevmedim aslına bakarsak.

Sevgilim, vatanım, yurdum, diyarım…
Neredesin?
Sızlar mı yoksa kemiklerin…
Atam, yolum, izim, aynam, benliğim…
Kim üzer söyle seni?

Varlığım bu diyarın yegane bekçisi,
Bir ben kaldım,
Bir de üç-beş kişi…
Sen üzülme, ölsem de beklerim seni…

Kurşunu yerim iman tahtama,
Gözlerimi hainden ayırmam,
Ölürüm, şehit olurum, ancak silahımı bırakmam…
Sevmem ben Ankara’nın toprağını…

Ölüm benim, bütün maviler senin olsun,
Sen yeter ki aç gözlerini…
Mustafa’m neredesin?
O kanlı bayraklar sarsın ki bedenimi
Bana hediye ettiğin bu toprakları,
Kanımın her damlası akana kadar
Korumaya devam edeceğim.
Ben ve benim gibi üç-beş kişi…

Mustafa’m gel artık…
Yap en büyük Devrimini…
Nerede çevirdiler yolunu söyle!
Nerede dayadılar hançeri sırtına,
Ve nerede unuttular onlar onurlarını söyle!
Söyle de geleyim gittiğin yere…

“Mustafa’m, aslanım, yiğidim” diyen anan nerede söyle!
Nerede seni seven kadınlar?
Nerede seni seven analar?
Nerede söyle, söyle de geleyim gittiğin yere…

Hangi dağda, hangi şehidin yanında nöbettesin söyle,
Söyle de ben geçeyim o kurşunların önüne…
Siper olayım, her şehidimin, her askerimin bedenine…
Güneş nerede batıyor söyle,
Nerede doğuyor?
O soğuk toprakları kazayım ellerimle,
Seni alıp, kendimi gömeyim yerine…
Söyle bana, nerede bıraktın izlerini?