Ankara Mektupları III Şiiri - Özer Turan

günün terkisinde
artık bu şiiri yazabilirim
usturayla çığlık çığlığa sevişebilen
yağmalanmış lebiderya kadınlar görüyorum
gülüşleri kan ter içinde
silikon duyarlıkları ömrümüzün

ay akarken kırık camdan
yoktun gözüm/gözlerin
balgat illerinde esareti çoğaltıryor ömrüm
berbat ömrüm
yorgun ömrüm
bu şehirde ve her şiirde
ruhum üşütüyor yarabere ayrılıklardan

bu şehri baştan başa geçsem
şizofren lavabolar kan tükürmemi bekler
köşede gülüşleri temiz kadınlar maverada sevgilim bekler
ayrılıklarla bağlasalar da benim göbeğimi
ceren'im minik boncuğum sevda yumağım
ben seninle tattım en güzel yaşam çığlıklarını

artık bu şiiri yazabilirim
yorgunluktan yalnızlıktan derlediğim
dağ çiçeklerini devşirip gelemesem de toprağına
apansız çıkagel-sen bir akşam üstü
kapansam göğsüne hasretinle ağlasam

artık bu şiiri yazabilirim
kadıköy'ün mini etek sokaklarına ve
çıtkırıldım kokonalarına inat
sarmaşığın dibinde
kendi sığınağıma çekilebilirim
kendi çarmıhıma/kendi özgürlüğüme

artık bu şiiri yazabilirim