Ankara Kuğulu Şiiri - Abdullah Çağrı Elgün

ANKARA’DA KUĞULU

Kuğulu’da oturdum, ayakları yatırdım.
Yağmur çiseliyorken paçaları batırdım
Kimseler aldırmıyor, bu misafir kim burada?
Mola ver bir seferlik, Kuğuluda bir dur da.
Ayağımı uzatım birbirine doladım.
Sırtım banka yaslayıp, aklım düşe buladım.

Karum, Hilton, Kuğulu dolaştım nefeslendim.
Son durak Kuğulu’da, kuşlara heveslendim.
Gam kederi süpürüp, meşakkati atmışlar,
Kuğulu Havuzuna, Zemzem Suyu katmışlar…
Bu çeşmeden içenin dertleri depreşiyor,
Hangi ırk, din, renk olsa, bahtı güzelleşiyor
Herkeste sevinç, neşe, mutluluk yüzlerinde.
Kahkahalar tufanı, şen şakrak sözlerinde.
Görülesi manzara, neşe, sevinç ve hazla
Benim burda gördüğüm anlatığımdan fazla

Atılan çekirdeği, bir aşkla kapıyorlar.
Gaga vurup, paylayıp, nasibi yapıyorlar!
Kumrunun erkekleri; biri, birinden dayı,
Gagalar, kanat vurur, “Ga guuu! ” der alır payı.
Kimisi pek de şirin, kuyruk üstü doğrulmuş,
Ötüşü pek mânâlı, sanki balla yoğrulmuş…

Kazları, kanat çırpıp, dostça oynaşıyorlar.
Suyun dibine dalıp, havzu dolaşıyorlar,
Kimi zaman kur yapıp, kimi kez koşuyorlar.
Zaman zaman ötüşüp, kur yapıp çoşuyorlar.

Gençleri hep el ele, eğlenip geziyorlar.
Kuğulu toprağını, çiğneyip eziyorlar.
Kumruları: “Guk! Guk! ..” ötüşüp yemleniyor,
Zihnimdeki Ankara, arınıp demleniyor.

Kuğulu sakinleri Parka ismini vermiş
Bazı rint ve hippiler, Kuğuluya post sermiş.
Kimi keman, ud çalıp hem de eğleniyorlar,
Atılan paralarla, burda beğleniyorlar.
Bazıları oyunda, bel kırıp döndürüyor.
Yere saçılan para, çalanı güldürüyor.

Bu parkta farklılık var; düş, fikir, eylem başka
Bu parka gelen gencin, farkı var, farktan başka
Bu park eylem,nümayiş, fikrin satıldığı yer,
Bu parkta, ülkü yola, tohum atıldığı yer…
Bu parkta bir çok genç var, fikrini açmak için
Mikrofonu kapınca söyleşip saçmak için..

Tunalı Hilmi Bey’e selam verdim de geçtim
Simitçinin sesine yürüdüm, simit seçtim.
Grup vaktine vardık, kuru simit geverken
Karanlığa varmadan yetişsem eve erken
Dedim de Kuğuluya bir bakıp nazar ettim
Simitimi koklayan, köpeğe azar ettim…

Rahat bir nefes alıp bankta rahat gerindim
Bu parkı terk ederek, yolculuğa erindim…
Kaz, ördek kuğu, kumru kuşlara yoldaş oldum
Kuğulu’da dinlenip, huzuru burda buldum

Ankara, edalı kız; gözlerime bakıyor,
Beni perişan edip, derinlere akıyor.
Başım eğdim gülerek, kaçamak selam verdim.
Gülümsedi yan baktı, dertlerim parka serdim.

Sol yanıma gelerek etek serip oturdu.
Gözlerle, yayı gerip, tam on ikiden vurdu.
“Merhaba! Şair Çağrı! ”dedi de içten güldüm.
Ankara el uzattı, elim tuttu, ben öldüm…
27 Nisan 2014, Pazar, Kuğulu Park/Çankaya/Ankara