Ankara İstasyonun da Bir Işık...

Umutlarımın kararsız tutumu,
Beni de karartmıştı.
Bahar gelmiş olmalıydı,
Yaşama sevinci adına,
Bir kıyıya, bir köşeye.
Ayaklarım da umutlarıma uydu,
Uzun bir süre kayboldu benliğim,
Kendimi Ankara istasyonunda buldum...

Hep hüzünlendirir beni istasyonlar,
Kavuşanları değil,
Ayrılanları düşünürüm hep,
Nedense?
Ama ne kadar tatlı bir fısıldayışı var,
Durmak üzere olan vagonların,
Geldim işte! diyen.
Ama duyan kim,
Benim kulaklarım,
Giden vagonların hüzünlü ağlayışlarında...

Gelenler geldi
Gidenler gitti
İstasyon gerçek kimliğine büründü
Yalnızlık, hüzün, bekleyiş
Belki de
Sabırsız bekleyiş
Özlemle bekleyiş
Üç lambadan biri sönmüş
Yanan ikisini gören nerde.
Daldım gittim
Sönük olan lambanın altındaki
Bank da omuzları devrilmiş
Başı yana düşmüş
Üzerinde sadece pazen bir elbise olan
Minik kıza...

Adım Işık dedi, biraz ürkek
Karşılıklı içtik sıcacık çaylarımızı
Tost yer misin dedim
I-ıh dedi yüzü ışıldayarak
Her gece 10 trenini beklermiş
Annesi gelecek diye
teyzesinde kalıyormuş nicedir...

Onca loşluğa rağmen
Bahar yeşili gözleri pırıl pırıl
Buz gibi havaya inat
Sıcacık gözleri.
İnip kalkan yüreğinin
özlem dolu acısı
Dudaklarını büküyor biraz
Ellerini koyacak yer bulamıyor...

Bu gece gelir mi? diyorum
Minik ağzının yarısı evet
Yarısı bilmem diyor
Ama gözleri sulanıveriyor
İçim yanıyor
Canhıraş bir tren düdüğü
İkimizi de yerinden fırlatıyor
Koşuyorum trene doğru
Geldi işte !

Sen annemi tanımazsın ki!
Bilemezdi benim umuda koştuğumu
Yüreğimin onun ki gibi çarptığını
Haklısın dedim
Yığıldım banka onun yanına
Işık hiç kıpırdamamıştı
Gözlerim karardı
Gelen treni görmez oldum...

Amca bak!
(inanamıyordum
Yüzüne bahar gelmiş oturmuş
Tüm kır çiçeklerini üzerine giymiş
Saçlarında kelebekler
İlk kez gördüğüm
İnci dişlerinde yakamozlar)

İşte bu benim annem!
Geldi...

7.03.2006