Ankara Gibiyim Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Ankara gibiyim bugün,
Bozkırın ortasında yorgun bir kadın.
Yüreğim taş sokaklardan geçmiş,
Hangi hikayeye dokunsam,
Elimde kırık bir hatıra kalıyor.

Çankaya’nın rüzgarı vuruyor yüzüme,
İçimdeki sessizliği inat.
Bir fısıltı gibi esiyor geçmiş,
Daha ne gördün ki dercesine,
Üzerime üzerime geliyor öylesine.

Altındağ gibi sert görünürüm dışarıdan,
Ama içim eski zamanların yankısı.
Taş duvarlar arasında sakladığım,
Kimsenin bilmediği bir hüzün,
Biraz yalnızlık, biraz gurur.

Kızılay kadar kalabalık bazen aklım,
Ama hiçbir köşesinde duramıyorum.
Karanfil Sokak’ta kaybolmuş bir adım gibi,
Hangi yöne baksam,
Her şey birbirine karışıyor.

Keçiören’in yamaçlarında bir akşamüstüyüm,
Rüzgar esiyor ama yol bitmiyor.
Ufka bakıyorum,
Ne kadar yürürsem yürüyeyim,
O ışık hep benden uzak.

Bahçelievler kadar neşeliyim dışarıdan,
Ama içimde kırık camlardan süzülen bir ışık.
Görünmeyen yaralar,
Kimsenin dinlemediği bir müzik,
Hep bir eksik nota.

Atakule’den bakan bir yalnızlık gibiyim,
Şehrin her yerini görüyorum,
Ama hiçbir yere ait hissetmiyorum.
Gözüm uzaklarda,
Ama ayaklarım bu gri toprağa saplı.

Gençlik Parkı’nın salıncaklarında bir hayal,
Rüzgarla savrulup geri gelen.
Eskimiş bir mutluluk,
Tozlanmış bir anı.
Sallanıyorum ama bir yere varamıyorum.

Ankara geceleri gibiyim,
Karanlık, sessiz ve biraz ürkütücü.
Issız sokaklar gibi içim,
Ama o boşlukta bir sır saklı.
Kimse anlamıyor beni,
Belki de ben anlamıyorum kimseyi.

Ankara gibiyim bugün,
Ne tam sıcak, ne tam soğuk.
Ne tam burada, ne tam başka bir yerde.
Kendi içinde kaybolmuş,
Ama hep bir umut saklayan bir şehir gibi…