Ankara Garı Şiiri - Sait Yalçın

Ankara Garı'ndayız,
Ayrılmamıza yarım saat var.
Hava buz gibi ve bardaktan bosanırcasına yagmur yagıyor,
Sırılsıklam ıslanıyoruz...
Seninle elele trenin gelmesini bekliyoruz.
Ellerinin sıcaklığı son kez ısıtıyor içimi.
Derken o acı siren sesiyle
Kara lokomotif yanasıyor istasyona,
Dudak dudaga vedalasıyoruz.
Günlerce cölde kalmıs,suya hasret bir yolcu gibi
Öpüyorum ıslak dudaklarından.
Ayrılmak istemiyorum senden...
Neden sonra trene biniyorum.
Yarı acık pencereden son kez uzatıyorum ellerimi,
Parmaklarının ucuna dokunabiliyorum.
Agır agır hareketleniyor tren,
Yine o acı siren sesini duyuyorum.
Yavas yavas uzaklasıyoruz.
El sallıyorsun son defa bana,
Ben de sana öpücükler gönderiyorum penceremden.
Ve önce kücük bir nokta kadar kalıyorsun,
Sonra da kayboluyorsun.
İşte böyle ayrılıyoruz Ankara Garı'nda.
O yolculuktan sonra trene hic binmiyorum artık.
Cünkü bana ayrılıgımızı hatırlatıyor.
Hele Ankara Garı'na hic gitmiyorum,
Yanından bile gecmiyorum.
Aradan yıllar gecmesine rağmen
Sevgilim; ben seni özlüyor;
SENİ SEVİYORUM...