Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Paylaşımınızı beğeni ile okudum
sözleri çok etkileyici
kutlamamak elde değil
kutlarım başarılı çalışmanızdan dolayı
yüreğine ellerine saglık hep böyle
değerli vede güzel paylaşımlar buluşalım
nice şiirlere
Talat Bey, öncelikle yorumunuz ve desteğiniz için çok teşekkür ederim... Ben herkesin görüşüne, fikrine ve eleştirisine açığım.. Bizimle aynı düşünmeyenleri yok sayıp, susturmaya çalışırsak kaybederiz diye düşünüyorum, aksine dinleyip, anlamaya çalışıp düşüncemizi anlatmalıyız ki belki bir kaç kişinin gerçekleri görmesini sağlayabiliriz.. Ben her türlü fanatikliğe karşıyım ama illa ki fanatik olunacaksa insanlıkta fanatik olmalıyız diye düşünüyorum.. Saygılarımla...
Sn. Zeynep Eliçora
Şiirinizi severek okudum. Acımasızlığın, vahşetin, kıyımın özündeki gerçek, insanın beynini yıkayan, insanın en kutsal duygularını özel çıkarları için kullanan, insanı kullanmak için cehaleti, karanlığı, bilinçsizliği ve sevgisiz, şefktsiz, radikal, dinadar fanatik yetiştirmeyi gerekli görenler arka bahçelerinde dindar = kindar gençlik yetiştirerek 21. yüzyılda ülkemizi nasıl bataklığa sürüklediler bunu hep birlikte gördük. Sizin yerinizde ben olsaydım 'ALP ALDATMAZ' denilen kişinin yorumunu şiirin altından silerdim. Yaşadığımız çağda yaşadığımız bu kafa... Allah nazardan saklasın... Kutluyorum.
Buradaki saldırı bir terör saldırısıdır ve ölenin kimliğine bakılamaz. Kaldı ki terör olaylarında amaç, her zaman belirli kişi ya da kuruma zarar vermek değil, toplumu terörize etmek yani korku ve infiale sebep olmaktır. Bu nedenle şairin duyarlılığı son derece yerindedir. Değerli Şaire'yi,hassas yüreğini ve güçlü kalemini kutluyorum.
Alp Bey, ben şehitlerimiz için ağlayan, şehit olan vatan evlatlarını kendi evladı gibi düşünen bir insanım. Şehitlerimiz için yazdığım şiirlerim var; savaş ve şehidim şiirlerimi okumanızı isterim. Ben terör saldırısı sonucu ölen kim olursa üzülürüm, evet oradakilerin çoğunluğu belirli kimliklere sahip olmuş olabilir ancak orada toplanma sebepleri kimseyi öldürmek değildi. Ayrıca ben o kişilerin kimliklerine değil ülkemde bu tür bir katliamın olabilmesine üzüldüm, şiirimdeki ana duygu ülkemin hali hazırdaki durumudur.. Yorumunuz için teşekkür ederim. Saygılar..
Alemsiniz Zeynep hanim, Ankara'da ölenler pek vatan evladi sayilmaz, hepsi bölücülerdi...
2 ayda 200'e yakin asker polis sehit verdik, onlara siir yazmanizi beklerdik bu hainler yerine...
Neresi burası? Benim ülkem mi sen söyle?
Ortadoğu'ya ne zaman döndü böyle? dediğiniz zaman ülkemi seven birisi olarak kahroluyorum.inşallah bir daha olmaz,Ülkem inşallah muassır medeniyet seviyesine biran önce çıkar,kahrolsun terör yapana yaptırana nalet olsun,duyarlı yüreğinizi kutluyorum
* Ruhları Şad Olsun...Toprakları Çiçek Çiçek Açsın...*
Şair, Günlük kesintilerden bir bölümü çok güzel kaleme alarak şiiriyle duygularını dile getirmiş.Öyle bir yürek acısı ki, ÖZGÜRLÜĞÜ OLAN BİR ülkemde ÖZGÜRLÜK arayan canilerin insanlarımıza kıydıkları gün.beğenerek ve duygulanarak okudum. tam puan +ant. tebrik ederim. selam size.
ONLAR İÇİN KULLANACAK SIFAT BULAMIYORUM. GÖZLERİ DÖNMÜŞ, KANA SUSAMIŞ CANİLER...
Acı dizelere akmış oluk oluk... Bir daha yaşanmaması dileğimle Zeynepciğim...
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta