Ankara'da yiğidim... Şiiri - Arap Kurt

amca oğlu Kadir Tokmak,a ithaf
...

ankara da yiğidim.
elinde mala ve kürek
tek sermayesi
bileğiyle teriyle mücadelesi
karman çorman karılmış harç
aynen anlamadığı hayatı gibi gurbet

ayrılık onun kaderi
sürer özenle harcı kırmızı tuğlaya
sevgilinin saçını tarar gibi
sıvacı ceritin Yiğitleri

ilkokulu bitirince çıkar köyden
daha anaya doymadan
çocukluğunu yaşamadan
atar yorganı sırta
istikamet Ankara

çocuksu masumca sevdiği kızı arkada bırakarak
elleri koynunda kapı eşiğinde
devamlı gözü yolda
kulağı gurbetten gelen havadiste

ankara da onlara ev sorun olmaz ki
bir göz oda çevrilir inşaatta eve
cam yerine naylon pencere
tahtadan ranza
bir küçük tüp
bir kazan dibi kara
devamlı pişer en güzel melemen onda.

çiviye takılı iş elbisesi
naylona sarılı smokini
olur ya kızılaya inerse oradan Çankaya
bahçeli yedinci cadde
sosyeteye rezil mi olsun yiğit bön bön bakmasın kimse
otobüse binince iş elbisesiyle belki sevmez süslü abla
birde vıcık vıcık jöle metrosexüel abisi yok mu otobüste
ne der sonra iş elbisesiyle görürse.

atlar otobüse yiğidim
necati bey tunalı hilmi ata kule
uzaktan baktığı mekânlar yan yana

akşam dönünce eve çıkar tahta ranzaya
gözü sıvasız tavanda
ceritin yolları dağı taşı
ve
köydeki yavuklu aklında
dalar rüyaya
İyi uykular yiğidim sana
sen aldırma olanlara
II.
masum duygular
gecelerde dönüşür canavara
kodoşlar fink atar kaldırımlarda
kadın erkek karışmış bir birine
müşteri bekliyor fahişe
fahişe kaldırımda
bir anlam veremez yiğidim olanlara

yüzlerine tükürür gibi tükürür
fahişe kaldırımlara

tüter köyü gözünde
gecesi bakire
yolu bakire
kaldırım zaten yoktur ya
ay masum
yıldızlar masum
ve
duygular saf, temiz utangaç
ekmek parası içindir bekleyiş
karadır gurbet
onun için hep karadır ankara.

iyi uykular yiğidim sana
sen aldırma olanlara...

(günbatımı düşleri...sy.34-35)