Ankara'da Sevmek Şiiri - Hasan Özünal

Tehlikeli duyguydu sevmek,
Hatta büyük yasaklar arasında.
Bacalardan is tüterdi
Tabanca namlularından barut dumanı.

Kirli ve karanlıktı Ankara’nın havası
Tehlikeli duyguydu Ankarada sevmek

Gözlerin vardı karanlıklar arasında
Ürkek ve korkulu...
Masum ve endişeliydi yüzün.

Sevmeleri tanımaya çalıştık,
Yasaklar ve kirlilikler arasında
Tabanca seslerinden sıçrayıp,
Mermi izlerinden kaçarak.

Birileri karanlıklardan vur diyordu
Vur ve öldür.
Fısıldıyordu yık yak yok et.
Bir başka ses haykırıyordu
Vatan biziz bayrak biziz devlet biziz...
Ne yazık ki haykıran da fısıldayan da
Ha bire vuruyordu,
Ha bire öldürüyordu
Yakıyordu
Yıkıyordu...

Gözümüz bakıyor, aklımız almıyor ama
Gönlümüz sevmelere sarkıyordu.

Sevmek o zamanlar güzelmiş yine de,
Yasaklar kirlilikler içinde
Yoklar ve yıkıntılar arasında
Var olan güzellik daha bir güzel
Daha bir anlamlıymış oysa.
Yöneticiler fütursuz, fikirler ruhsuz,
Dünya duygusuz, kötülükler uykusuz iken,
Gönüller daha bir aç daha bir susuz iken
Hisler daha bir duyarlı
Gözlerin daha bir anlamlı imiş.
Yüzün ise daha bir masum...

Süngülerin sağladığı sevgileri de yaşadık
Yine korkulu yine ürkek.
Bir taş atılmasını bekleyen kuşlar gibi.

Şimdilerde bedeli yok güzelliğin, özgürlüğün
Sevgi desen kapitalizm denizinde
Bir ıssız adada sürgün.

Biz aradık o günlerde sevgiyi
Çölde su arar gibi…

Şimdiki sevgiler herkesin olsun
Bizim sevgilerimiz imbiklerden süzülmüş
Gönüllere kazınmıştır...
Bil ki o sevgiler;
Kara tarihin içinde bile,
Ak yazılarla yazılmıştır....