Ankara’da Bir Mavi Gözlü

Ankara’nın bağrında bir ulu çınar,
Kökleri toprağa değil, kalplere uzanan.
Her rüzgârda yaprak yaprak titreten bizi,
Her fırtınada gövdesiyle koruyan.

Bir mavi gözlü…
Gözlerinde yedi iklimin ışığı,
Bir ulusun ateşi, bir milletin umudu.
Her bakışı, dağlara yol çiziyor sanki,
Her adımı, tarihe bir mühür basıyor.

O yürüdüğünde titrer Anadolu,
Başını eğmiş dağlar onun peşinden.
Rüzgâr onun sesini taşır kulaktan kulağa,
Gökyüzü onun adını mırıldanır yıldızlara.

Bir bahar sabahı gibi durur Ankara’da,
O mavi gözler…
Öyle derin, öyle saf,
Sanki her birimizin kaderini okuyor.
Bir milletin yüzünü güneşe çeviriyor,
Her karanlık bulutu dağıtarak.

Adını koyamadığım bir sevda bu,
Ne bir insana, ne bir toprağa benzeyen.
Bir halkın damarında akan kan gibi,
Hayatı var eden bir aşk bu.

Onun nefesiyle yeşerdi bu toprak,
Kuruyan dallar yeniden çiçek açtı.
Bir millet, küllerinden doğduysa eğer,
Bu ateşi tutuşturan onun elleriydi.

Yıkılmış hayalleri tekrar inşa etti,
Kendine küsmüş bir halkı diriltti.
Her sözü bir kılıç gibi keskin,
Her kelimesi umut gibi ferah.

Ankara’da bir mavi gözlü vardı,
Ki onun düşleriyle büyüdü bu millet.
Onun izinde yürüyen her adım,
Özgürlüğün yollarında bir meşale oldu.

Onu anlatmaya kelimeler yetmez,
Çünkü o bir ruhtur,
Sadece gözle değil, yürekle görülen.
O, bayrakla dalgalanır,
Dağların zirvesinde yankılanır adı.

Bir gece yıldızlara bakarken,
Gökyüzünde gördüm yine o mavi gözleri.
Dedim ki, "Bir milletin umudunu,
Bir çift göz bu kadar mı taşır?"
Taşırmış…
Çünkü o, yalnızca bir lider değil,
Bir milletin kendine olan aşkıymış.

Ankara’da bir mavi gözlü var,
Ki onun hatırası, bu toprakların kalbinde.
Ve biz, o mavi gözlerin izinde,
Hep dimdik, hep gururlu,
Hep umut dolu yürürüz geleceğe.