Ankara da Bir Gece Şiiri - Fatih Kaya

Bu yazında ekibinde saz olduk dövmeli ve üflemeli,
ben dertlerimi oflayıp poflayıp üfledikce felekte kafamıza kafamıza vurup ritm tutturuyor.
Bilmem ne zaman usta eline alıpta bizi telli sazlarıdan yapacak, biri karnımızı gidıkladıkca gülelim.

Ve gıcıklıkya ben üfledikce dertlerimi bir kaç talihsiz kozana çarpıyor, yapraklar havada ölüm hüznüyle süzülürken sevgililerin kafasına kompeti gibi dökülüyor,
Ve ben hüzün dedim ya az önce aklıma bir den bir kara çalındı,
kara deyince bir van kedisi geçti gözlerimin önünden,
Van deyince aklıma Ankara geldi bilmem neden! ! ! ! ... neden? ?
Düşüne dururken van kedisiyle kafa kafaya verip nedenleri,
birden boş sayfaya Sivasın resmi çıktı kara kalemimden! ! !
kara deyince aydınlandı birden resim! bende ah çekmedim ya, uçtu kağıt masadan odanın ortasında asılı kaldı! ! !
bu dane! ! ! döndükçe döndü kağıt ortada,
birden durdu! !
kara kalem şehrin yolları dudak oldu..
odama sinsi rutubetli bir kara doldu,

Tıkırtılar geliyordu dip odalardan, sancılar çıkmaya başlamıştı duvarlardan, zeminden çıkan eller prangaladı bacaklarımı. bu korku sildi attı tüm korkularımı,
kasvet çatlatıken odanın sıvalarını,
kağıt, göz yaptı karakalem şehrin çatılarını.

Çatık kaşların gözleri dikildi üzerime, yanmaya başladı üzerimdeki giysiler, çırılçıplak kalmıştım korku deyil utaç girdi aklıma,
ben bugüne kadar hiç gerçek olmamıştım.
Yoldan dudaklar çektı bütün yalanlarımı, yalanlarım besledi karakalem şehrin duvarlarını.
O duvarlar buyüdü koca bir şehir oldu şehirin sokak araları devlerle doldu.
O koca devlerin gözlerinde bir hüzün,
nerede hayat bu şehirde? nerde caddelerde düğün?
Devlerin şehrinde çırılçıplak kalmışım,oysa ben bu şehri böyle karalamamıştım.