Ankara'da bir canavar Şiiri - Ahmet Ünal ...

Gece vakti,...uyanıyorum
İçimde büyüyen bir yalnızlık
İçimde büyüyen bir sıkıntı
Kendimi sokağa atıyorum
Issız sokaklardan caddeye iniyorum

Birden bir çığlık sesi duyuyorum
Başımı endişeyle kaldırıyorum
İleride bir kaç insan koşuşturuyor
Canavar geliyor diye bağırıyor bir yandan
Ardıma bakamıyorum
Onların peşi sıra koşuyorum
Ara sokaklara dalıyorlar
Ne onlara yetişebiliyorum
Ne peşimizden gelenden kurtulabiliyorum

Karanlık sokakta derme-çatma bir kulübe
Kendimi zor atıyorum içeri
Korkarak kapıyı kapatıyorum
Bir an rahat nefes alacağım ki
Duyduğum seslerle ürperiyorum
Canavar kulübeye girdi!

Kapkaranlık kulübenin içinde
Canavarla baş başayım
Nefes bile almaya korkuyorum
Elinde meşalelerle yaklaşanları
Tahtaların arasından görüyorum
Canavar parçalamadan kurtarabilecekler mi beni?
Yaşamayı umut etmek istiyorum ama olmuyor

Köşeye sırtımı dayamışım
Canavar kapıyla aramda olmalı
Kapıyı kilitlediğimi hatırlıyorum acıyla
Dışarıdaki kalabalığın acelesi yok
canavara ölüm! diye bağırıyorlar
Ortada büyük bir ateş yakmış
Ateşe devamlı kağıtlar atıyorlar

Öleceğim,...öleceğim

Ölmeden önce canavarı görmeliyim
Korka korka kibriti çaktım
Gördüğüm görüntüyle geri sıçradım;
Kulübede sadece ben ve bir ayna vardı
Dışarıda ise şiirlerimi, öykülerimi yakarak
Beni yavaş yavaş yok edenler,
...öldürenler vardı

Ahmet Ünal ÇAM
20-Mayıs-2012