Ankara da Aşk Şiiri - Hakan Arıkan

Aylardan nisan ankara da,
Gene yağmur var sokak ta,
Gene uyku yok bana yatak ta.

Terasa çıkıyorum,
Uykusuz ıslanmaya.
Sen düşüyorsun aklıma,
Ne çok severdin yağmurda dolaşmayı Ankara da.

Terasa çıkar,
Tek tek yakardın mumları.
Belki görmek için yağmur damlalarını.
Belki severdin mum ışığında ıslanmayı.

Anlatılan tüm aşklarda,
Hep İstanbul,
Hep deniz varken.
Sen gülümseyerek mırıldanırdın kulağıma,
Bahar da bir başkadır aşk Ankara da,
Hele birde ıslatan varsa,
Yürürken el ele Nisan da sokak aralarında.

Bir ayrı parlardı gözlerinin içi,
Bahar da düştüğün sevda da.
Daha bir çocuk,
Daha bir yaramaz olurdun yaşadığın aşkla.
Ne sen uyurdun,
Ne de uyuturdun.
Haram olurdu baharda döşek,
Bıkmadan,usanmadan anlatırdın aşkı sabahlara,
Nefes nefes yaşardın aşkı akşamlara.

Bazen efkar basar ağlardın.
Ama hiç anlatmazdın bana,
Ne efkarı,
Nede gözyaşını.
Terasa çıkıp ucuz şarap içer,
Demlisinden Orhan abi dinlerdik.
Ben sabahları baş ağrısıyla uyandığımda,
Sen hiç uyumazdın,
Gözlerindeki o sevdayla.

Gün başladığında,
Duramazdın teras ta.
Panik atak koşardın buluşmaya,
Gözlerindeki o sevdayla.

Dedim ya;
Aylardan Nisan Ankara da,
Bir başkadır sevda buralarda,
Hele birde ıslatan varsa,
Yürürken el ele sokakta.

Ankara Nisan 2003