Ankara'da Şiiri - Suna Onur

Ankara’da ağaçlar başka durur…

yapraklar dökülmüş,
unutulmuş bir yüzük gibi kayar mendilimin
arasına sonbahar,
Ankara’da bir başka durur ağaçlar.

hasreti kuşanarak dönüyorum İstanbul’a,
tüm hazan yapraklarını yüklenip
götürmeli,
hatta ağaçları, duruşlarını da almalıyım,
o yaprağın inişini de dermeliyim,
bir de asmalıyım boynuma.

kokusunu çalmalıyım Kızılay Meydanı’nın,
insanları toplayıp bizim oraya götürmeliyim.

Ankara’da ağaçlar başka durur…

beni bırakıp kaçmışım,
yaprağımı ezer yalnızlık, bakmayın kırıklarıma,
gözyaşlarıma basmayın…

ağaçların duruşlarına asmışım kendimi
bırakın salınayım esrik,
her geçen gülsün halime, pejmürde yüreğime,
alaya alsınlar, küçümsesinler,
ayaklarımın yerden kesilişine, bir yana düşmüş başıma
bakıp dalgalarını geçsinler;
ben yeter ki duruşuna asılayım.

Ankara’da ağaçlar başka durur…