Ankara Şiiri - Adem Karagöz

Kalesinde izleri hala yaşar tarihin,
Al bayrağın göklerde kartal gibi çırpınır.
Akşam başlarken fasıl tarihi konaklarda,
Her yer cennet misali ışıklarla süslenir.

Allı pullu işlenmiş ipek halıya benzer,
Her yer ayak altında sanki cennetten eser.
Seyrine doyum olmaz okşar insan ruhunu,
Sanki elle işlenmiş canlı tabloya benzer.

Sanki insan kendini gök yüzünde sanır.
Ağlasan bütün şehir gözyaşınla ıslanır.
Orda ay başka doğar yıldızlar daha başka,
Melekler bile ağlar böyle ilahi aşka.

Şimdi senden uzakta kafeste tutsak kuşum,
Hep seni hayal eder hep seni düşünürüm.
Demir kapılar aşıp uçar giderde ruhum,
Her sabah Altındağ'dan Kızılay'a yürürüm.

Bazen yağmur,bazen kar,bazen bulut olurum.
Bazen de toz olur dört yana savrulurum.
Yağmurunda ıslanır güneşinde kururum.
Senin ile uyanır senin ile uyurum.

Sanma seni terk ettim sanma ki unutmuşum,
Nasıl unuturum ki ben sana vurulmuşum.
Dikmende esen rüzgar Hacıbayram’da kuşum.
Kocatepe'nde ezan Sakarya'nda sarhoşum.

Şimdi aç kollarını öyle dua et bana,
Nice sırlarım gizli sende nice hatıra.
Dört duvar arasından binlerce selam sana,
Ey hasret kokan şehir kutsal aşkım Ankara.