Ankara Şiiri - Mehmet Peker

O beni sevmese de
Ben bu şehri sevdim...

Dışkapı’da başladı merhabamız.
İlk ikram pas kokulu sulardı,
Oysa benim terkimde bakire umutlar vardı.

İstanbul koydum umut cüzdanıma
Ankara çıktı.
Yeşil ışık beklerken kavşakta
Bahtıma kara çıktı.

İzbe mekanları mesken tuttum.
Ya bir cami altında,
Ya bir yüksek binanın bodrum katında
Sabahı bekledim,
Gönül avuttum.

Beş metrelik salonuna yedi kapı açılan
Balgat’taki evimizin üç küçük odasını
On bir kişi paylaştı.
Yuvarlak soframızın ortasındaki çorba tasına
On bir kaşık ulaştı.

Gün oldu eve yürüyerek gittim,
Bilet paramla simit aldım.
Gün oldu simide hasret kaldım,
Simit paramla bilet aldım.

Soğuk kış geceleri
Dikmen’in arka semtlerinin buzlu yollarında
Ne işim vardı benim.
Oysa o saatlerde
Sevda yıldızlı gecemin sıcak kollarında
Uzanmalıydı bedenim.

Cebeci kampüsünün banklarında oturan
Akranlarımı gördükçe
Hep hüzünlendim.
Ben de gençtim!
Gençliğimi yaşamak isterdim,
Yaşayamadım.
Sadece imrendim...

Sakarya caddesinde bir çocuk
Çöpten ekmek aldı.
Umudum bir kez daha yıkıldı,
Ben altında kaldım.
Bana ne diyemedim.

Kurtuluş istasyonunda bir kadın gördüm;
Kendini trenin önüne attı.
O ölmedi, ölemedi.
Yerine ben öldüm.

Kızılay’ın göbeğinde
On binlerin ortasında yalnızlığım kapladı içimi.
Düne baktım hüzün,
Yarınım karanlık.
Terkedilmişlik bir kabustu bana!
Bir tükenişti yaşadığım.
Boş kalan kollarım dost diye sardı hiçimi.

Ne zaman Kestane Caddesi’ni arşınlayıp
Ulucanlar Cezaevi’nin önünden geçsem
Tutsağı olduğum kaderime yanarım.
“Her yokuşun bir inişi var” derler.
On yıldır yokuş çıkarım,
Yokuştan sonra yokuş çıkar karşıma.
Yangınıma su döksem
Alevlenir yüreğim, kül olurum.
Tükettiğim ferime,
Akraba olduğum kederime yanarım.

Bilmem neyini sevdim be Ankara!
Bakacak mecalim kalmadı ufuklara...

Ben ne kazandım bu şehirde...
Yokluğu burada gördüm.
Depremleri burada yaşadım.
Burada sel oldu göz yaşım.
Bakire umutlarım tecavüze uğradı.
Saf duygularıma ihanet yağmuru yağdı.
San esti dağlarıma,
Sevda çiçeklerim kurudu,
Zafer peteğim balsız kaldı.

On yıl öncesi kadar zayıf, kimsesiz
On yıl sonrası kadar yaşlı ve yorgunum.

Ben yarınımı kaybettim,
Ankara dünümü çaldı.
Bana bir hiç kaldı.

Boş verdim her şeye...
Madem ki bahtım kara,
Bakmıyorum ufuklara.
Her şeye rağmen
Yine de sevdim seni be ANKARA!

26. 12. 1999