Ankara Şiiri - Erdem Öztürk

O gün elini tuttum,
Kızılay’ın ortasında dev bir meydan susuverdi.
Sanki bütün devlet daireleri,
bütün resmiyet,
bütün protokol
bir anlığına izin verdi

Hiçbir kıza söz vermedim Ankara,
ama ona dedim:
“Sen kal, ben kalırım.
Sen gidersen, bu şehir donar.”

Ve şimdi biliyorum,
senin taşında, caddende, ayazında
hep o kızın gülüşü saklı.
Hiçbir şiire sığmaz,
hiçbir anıya yetmez,
ama sen bilirsin Ankara,
ben en çok orada,
en çok onda yaşadım.