Ankara Şiiri - Umut Furkan Çakır

Ankara’nın bütün sokaklarını bilirim.
Bilirim hangi sokaklarında hızla yürür insan,
Hangi sokakta ise zamanı durdurmak istercesine yavaşlar...
Nerede sendeler insan, nerede yıkılır?
Kaybetmiş bir insan otogarın neresinde sigara içer? Kazanmış olan ise şehrin neresinde kutlar?
Ne zaman başlar ayazı,
Yazı ne zaman?
Bozkırın ortası Ankara’da kaç gemi yüzdürür insan,
Kaçını batırır?
Olmayan denizinde kaç kişi boğulmuştur çoğu zaman...
Bu şehrin neresinde hayallere dalınır,
Neresinde gerçeklerle yüzleşilir,
İyi bilirim.
Mahsun bir çocuk gibidir Ankara,
Neşesi gizlenmiş, hüznüyle boğulmuş.

Şehirlere renkler verilirken
Ankara’nın payına neden grinin düştüğünü bilirim. Beton bir köprüdür Ankara,
Gözyaşı vardır, tebessüm vardır,
Hüzün de vardır, umut da vardır.
Her köşebaşı bir iz bırakır.

Soluk şehirdir Ankara,
Kimisi çocukluğunu, kimisi gençliğini bırakmış, terk etmiştir Ankara’yı
Ya da terk edilmiştir,
Bir veda vardır muhakkak burada.
Sevdayla orada tanışmıştır kaç insan,
Kaç kişi ise yalnızlığıyla arkadaştır...

Köşebaşlarında satılan simitin niye bu kadar lezzetli olduğunu bilirim.
Öğrenciyken alınmıştır simit,
Sıcak bir çay ve Ankara ayazı eşliğinde yenilmiştir.