Ankara Şiiri - Hakan Keskin

Bahtı kara dediler sana.
Oysa ne karanlıklara aydınlık olmuştun sen;
Unuttular.

Yıllarca söylendi türkün.
Bakıp ıslak kaldırım taşlarına
göz yaşlarını sildi sevenler.

Gün oldu bağrında öldürüldü
ellerinle büyüttüğün yiğitlerin.
Ve ıslak gecelerinin tütsülediği,
ıssız sokaklarında vuruldu gençlerin.
Kara bulutlar gezindi göğünde.
Yağmur değil
Üzerine kan yağdı damla damla.

Gün oldu ağaç dalları gibi serpildi
baharında genç kızların.
Ve aşık oldu delikanlıların;
bir hazan vakti gün batışında,
dağlarının kızıllığı düşerken
iki yanı kestane ağaçlı caddelerine.

İlk ayrılığımdı senden tren garında.
Geride bırakmıştım o gün,
Seninle birlikte, sevdiklerimi
ve anılarımın resmini parklarında.
Hala hatırımda tenhalığım
o kalabalık akşam üstlerinde.
Ve “kadife çiçekleri”nin ardına gizlenmiş
Yaşama sevincim.

Oysa ne kavgam var seninle artık
Ne de sevdiğim sende...

Ah Ankara...
Ne sen o eski şehirsin
Ne de ben o eski çocuk...