Ankara Şiiri - Abdullah Çağrı Elgün

ANKARA 19 Eylül 2010

Ellinci Yıl Parkı’na çıktım bir Pazar günü,
Seyrederken etrafı, unuttum burda dünü.

Gözlerim uzaklarda, dinlenerek tarıyor,
Binlerce yıl öteden, tanıdık yüz arıyor.

Nihayet, selam verdim Engürü, denen Dev’e,
Hacı Bayram, Agustun, Mabet olmuş bu eve

Ankara Anıt, Yalvaç, Uluborlu’nun eli
Yanında postun seren, Hacı Bayram-ı Veli

Hacı Bayram Camisin, avlusu dolu dolu
Buraya gelenlerin havada, eli kolu

Cennet bahçelerinden, bir çiçek dermek için,
Allah’a yalvarıyor, Tek, Nur’a ermek için

Hıçkırıklar, göz yaşı, boğazlar tıkanıyor,
Gelenler, bu Mabedin, nuruyla yıkanıyor.

Veli’ye el eyledik, yürüdük Karyağdı’ya,
Üç Kulhü, bir de Elham, dönüp dursun vardıya

Yolumuz Hacı Musa, Taceddin, Karacabey
Yollarda, yıllanmış konaklar, üstü tarca ev

Sarı Kadı, el ele, Âkif’in Mahallesi
Altındağ beldesinin sanki altın nefesi

Ezanlar: “Allah Bir’dir! ” diyerek yarışıyor
Minareler uzanmış, göklere karışıyor

Sokaklar pırıl pırıl, bura halkı pek yelmiş,
Taceddin Dergahı’na, duyan kadın, kız gelmiş

Buraya innenlerin, ruhları dinleniyor
Gül bahçesi her taraf, gönüller şenlenleniyor.

Kimler gelip geçmişler, çok ünlüden izler var
Kardeşim Muhsin ile Yörük Dede, uzlar var.

Her tepede bayrak var, Ay Yıldızlar allanır.
Bu Parkın sakinleri, bayrak bayrak sallanır,

Gökyüzünde bayrağım, rüzgarlardan kanatlı
Çağrı’ya el sallayan Ay Yıldız, aldan atlı.

Baktıkça gözlerine, Ankara kaş indirir
İçime korlar koyar, naz yapar, baş indirir

Üstümde taş değirmen, öğütüp yıkar beni
Dehlizlere, zindana, mahpusa, tıkar beni

Ankara, büyülüyor beni, benden alıyor;
Ayaklarım yürürken, gönlüm orda kalıyor.

Ellinci yıl Parkından, gezindim Ankara’yı
Al,Yeşil ve siyahllar bürünmüş can karayı

İçimi delip geçen gözlerleriyle, bakıyor.
Ellerim bırakırken, yüreğime akıyor.

Salınarak yürüdü, dedi: “Adım ANKARA! ”;
Bir sıkıntın olursa, gel beni burda ara…

Abdullah Çağrı ELGÜN