Ankara Şiiri - Hasret Sayınta

Her zamanki bir akşamdı yine.
Ankara sokakları mahzun;
İçlerindeki yalnızlığa koşuşturuyordu insanlar.
Sokak satıcıları, dilenciler,
İçki şişelerinde tükenen son dem umutlar.
Hayaller süpürüyor sokakları bu suskun gecede.

Bir ayrılık dönüşü kesişmişti yollarımız.
Ben bozkırın rüzgârı, sen kışlanın ateşi.
Serin bir meltemle savurdum saçlarını.
Ellerim yandı közlerinden.
Saçıldı dünlerimiz Ankara sokaklarına.

Arıyorsun yitirdiğin aşkta kendi olmazlığını.
Eklemek için hayata bir kez daha kendini.
Hangi sağanaktı altında ıslandığımız?
Neydi bizi yabancı yapan dünlerimize?
Bilmiyorduk!
Bilmediğimiz gibi eğreti duruyorduk hayata.

Senden önce gelirsem, yüzün yansır yüzüme.
Yüzler arasında bir yüz, gelir çarpar yüzüme.
Kaldırımlara işlenir suretimiz.
Rüzgârdaki kokun sarar dört yanımı.
Dökülür avuçlarıma Ankara damla damla.

Bir otobüs beklediğimiz,
Yüklemek için geçmişimizi.
Sürmek için yüreğimizi bilinmez diyarlara.

Nefesimi tüketiyor bilmediğim sokaklar.
Arafta çırpınıyor sesimiz.
Seni beklemiştim hep şu köşe başında.
Rüyalarda saklamıştım ne kaldıysa geriye.

En tatlı anında uyandığımız bir rüya hayatımız.
Akıp giden zamanın seyrinde kaybolduğumuz.
Baharda yüzünü kışa çeviren delişmen yüreğimiz.
Oysa aynı yerindeydik hep yarım kalan rüyaların.
Yüreğimizde aynı sevda, bir otobüsün arka koltuğunda;

Çocukluğumuzdan kalan bir oyun körebe.
Bak işte geldim sana yine.
Hadi çıkar sevdalı yüreğini saklandığı yerden.
Kaybolurum yabancı yüzlerin kimliksizliğinde.

Kendine saklama yansımanı.
Şu koca şehrin unutulan gölgelerinde,
Sende unutma beni aşksız sokaklarda.
Tut ellerimden dağılsın ağlamaklı bulutlar.
Bitsin mesaisi gecenin.
Ankara bağrında saklasın bizi.