Ankara Şiiri - Tokatlı Zâti

Ah bu kelimeler zihnimde ne de umarsız
Bir dünya düşlüyordum oysa sevdaya dair
Bir fincan… Bir kahve… Bir battaniye değildi
Netice…
Hele katran karası her yudumda bulduğum
Yalnızlığım..

Mahrem bir ince sızı beynimde tırmık tırmık
Tek sen kaldın yılların artığı ki aşina
Ve dönüp geriye baktığım işte bu anda
Sevmiyorum seni umurunda mı Ankara

Gidişin ayrı dert, gelişin kambur sırtımda
İstemiyorum artık seni, ne olur anla
Her terk ediş bir umut seni oysa çantamda
Prangasın zayıf ayaklarımda Ankara

Çocukluk ve gençlik başımda tüterken daha
Sana doğru savruldum, sen umursasan da
Hayal değirmeni..Haykırıyorum yüzüne
Sevgi fukarası… Sen! Sazsız sözsüz Ankara

Azad et…Çerağ vakti gelmedi mi kölenin
Çocukluğumu istiyorum, bırak beni gideyim
Al geleceği, ver geçmişi, gayri istemem
Sevme beni, nefret et hatta, ruhsuz Ankara

Şehirler ki canlıdır, nefes alıp verirler
Sen ise eli kanlı, ebu cehil nefesli
İşte ömrümü zebun eden caniyi mutlak
Aldın cânânı nâçar kodun… Belli… Yetmedi
Şimdi! Ya al canımı, ya da yakamı bırak!