Ankara Şiiri - Feyziye Alper

Biliyorum,
Şimdi sokaklarında sonbahar geziniyor,
Kalabalıklardan arta kalan bir hüzün...
Sislere gömülüyor sende yaşanan aşklar, acılar.
Masumum diyemezsin!

Sokaklarında yalan, evlerinde ihanet var.
Parklarında gözyaşı...
Masumum diyemezsin!

Tanığıdır ışıltılı akşamlarıyla Tunalı,
Kızılay tanığıdır, renkli vitrinleriyle...
Balık ve bira kokusu,
Asi sazları, gözüpek türküleriyle Sakarya.
Kokan güller, solup yiten karanfiller...
Yalnızlığa merhaba der, şişelerin dibinde
Kimsesizliği bir elbise gibi giyinmiş sarhoşların.
Biliyorum,
Şimdi senden çok uzak düşsem de,
Sana sevdam zamana yenik düşmez.
Sokaklarında “mutluaşkyoktur” dizesiyle dolaşan
O kırgın, o kimsesiz ben,
Umudunu kesmedi bu kırılgan dizeden.
Masumum diyemezsin!

Sevgili şehrim,
Rüzgarların şimdi başka perdeleri aralıyor.
Binlerce öykü yaşanıyor bir gecede.
Sorgulamıyor kimse geçmişi,
Geleceğe dair hayaller kurmuyor.
Seni terkedenler,
Beni bu şehirde hiç yaşamamış sayanlar,
Nereye giderlerse gitsinler,
Dönecekler!
Sırtlarında ihanetin hançeri,
Kalplerinde yalanın süngüleriyle.
Aşklarımız,âşıklarımız, acılarımız,
Hem sana hem bana geldiğinde;
Ben senden uzaktayım, biliyorsun.
Öykülerimize sırtını dönenlere,
Açma kapılarını! Vasiyetimdir;
Kapılarını açma...
Masumum diyemezsin!

Öykümüz tanıklık ediyor ihanetine.
Yalnız bana aç kapılarını.
Sokaklarında yalnız gezmeye razıyım,
Sarhoş gezmeye razıyım,
Adı,
İlk aşk gibi alfabenin ilk harfiyle başlayan şehir;
İlkbaharımda sen vardın, sonbaharımda sen.
Mevsimlerin en uzağını bırak seninle yaşayayım.
Kızılay’da bir vitrin,
Tunalı’da gece, ışık ve yabancılık,
Sakarya’da insanlar, yağmur ve çiçek kokusu...
Dönersem mahrum etme beni...
Açma kapılarını yabancılara açma...
Sonbaharı, uzak diyarlarda ayrı ayrı yaşıyoruz.
İzin ver kışımız birlikte geçsin.
İzin ver, yoksa

Masumum diyemezsin!

(1998/9 Bulancak-2003 Ankara)