Ankara Şiiri - Şeref Işı

Yaz oğlum, daha fala gecikmeden yaz
Kalemin kâğıda küsmeden yaz
Hala nefes alırken, daha çok nefes alsın diye
Pes etmesin savaşsın diye yaz
Soğuk bir Ankara gecesiydi
Sıcacık gülüşü ve o en doğal anaç yapısıyla tanıdım onu
Öyle bir anaçtı ki yaklaşımı, bütün acılarımı bir bakışı ile anladı
Gülüşüme ise yüreğindeki tüm mutluluklarla ortak oldu
Dedim ya soğuk bir Ankara akşamıydı
Ben Şehri tanımıyor, Şehir beni tanımıyorken tanıdım onu
İlk defa karşılaşmış ama yıllar sürecek bir dostluğu
Hatta anne evlat birlikteliğini başlatmıştık
O kutsal tanıma bekli de en çok yakışansın
İlk gece sohbet ettik, ikinci gece dertleştik
Herkes belki anlardı ama o benim içimden geçti
Öyle bir geçti ki hem de her zerremi okudu
Şehirlerden Ankara hava ise soğuktu
Onun bakışlarında erirken Şehrin soğu
Bazen şiirler okuyup, şarkılar söyledik
Bazen de dertleri eski bir çaydanlıkta demledik
Ayrılırken ondan bilmediğim bir Şehirde kaldı yüreğim
Ankara beni bilmez, ben Ankara’yı
Bilmediğim bir Şehirde kaldı yüreğim
Ve o Şehirde sen, yüreğimde anne bildiğim