Ankara Şiiri - Semra Şimşek

ANKARA

Yüreğim harman yeri
dizlerimde takat yok artık.
Başım sapımdan ayrıldı gitti.
Savruldum toz misali
göründü bana bak ayrılık.
Geçliğimi sana verdim, ben gidiyorum Ankara.

Bir zifir karanlık oldun
çöktün ömrüme.
Sen gelde bu karanlıkta yaşa.
Kederden başka
ne verdinki bana?
Yazgıma küsüp, ben gidiyorum Ankara.

Çile değirmeninde öğüttün yıllarca.
Ne buldumki sanki?
toprağında taşında.
Umudum kalmadı, çıkarmıyım yarına.
Sana küstüm, ben gidiyorum Ankara.

Ne diyeyim sana.
Nasıl kendimi avutayım.
Yana yana kül oldum
lav misali narında.
Bir tebessümü bile çok gördün
nasıl kıydın bana?
Ahlarımı sana bıraktım, ben gidiyorum Ankara

Ne hayallerim vardı...
Geldim ne buldum.
Kışa çevirdin ömrümü.
Bahar gelir belki dedim, avundum.
Sanmaki
çektiklerimi unuttum.
Sitemim sana, ben gidiyorum Ankara.

Çıktım meçhul bir yola.
Dertlerim canıma yetti.
Yüreğimde meltemden ziyade
kar boran esti.
Zalimliğin özümden geçirdi
nefesimi kesti.
Günleri sana bıraktım, ben gidiyorum Ankara.

Sustum...
Yürek sazım hüzün çalıyor.
Hasretlerim, bedenimi ten gibi sarıyor.
Sanmaki
yüzüm şimdi bile gülüyor.
Tebessümler senin olsun, ben gidiyorum Ankara.

Dilimden silinip gitsin adın.
Sana kalsın
bana verdiğin bahtım.
Sanma ki bir daha seni arar sorarım.
Dünlerim senin olsun, ben gidiyorum Ankara.