Ankara Şiiri - Bilal Ayberk Aydoğdu

Karanlık çökmez hiç Ankara'nın üstüne,
Ankara çöreklenir karanlığın üstüne.
Ankara ışıksızdır.
Nefessizdir gri, hasta sokakları.
Öksürdükçe öksürür.
Havası puslu, suyu paslı, yolları tozludur.
Gürültüsü kaypaktır, suskundur aslen içinden.
Ankara efkârlı değil bizzat efkârdır.
Devlet kadar soğuktur, ruhsuz taş binaları.
Kurumdur, istir, gazdır.
Jilet gibi ayazdır.
Kalbi tekler öylece kim bilir kaç on yıldır.
Ankara yalnızdır.
İnsanlar ıssız, duraklar sessiz,
Köprülerin altları ceset kadar cansızdır.
İklimi yasa bürülüdür, dört mevsim kara giysilidir.
Yağmuru kararsızdır, bulutu yararsızdır.
Sevilmez, çekilmez; gerçi kansıza zararsızdır.
Siyah-beyaz hüznünü serperken evlerine,
Yüzünü ekşitmez hiç, olsa olsa arsızdır.
Hayalleri kemirir, duyguları sömürür,
Umutları bitirir, amansız bir hırsızdır.
Renkleri hayırsızdır.
Yeşili boğulmuş, sarısı yorgun,
Mavisi gönülsüzdür, pembesi sürgün.
Sevdalar kolsuz bacaksız, mutluluklar kanatsızdır.
Eksiktir gözlerinin feri, dumanı aşar kenti.
Eziktir ancak kendi, melankoli başkenti!