Ankara… Şiiri - Raşit Nadir

Kargacık burgacık karaladığım bir şiirdir bu önümdeki
Bilirsin, yağmur ıslattığında buğulanır dizelerim
Satır satır, mürekkep mürekkep akar sözcükler
Ve sinesi çetin hayat akar mevsim mevsim
Hıçkırıklarla karışık bir kahır, tatsız bir sefer
Uluorta bir hışım yaraladığım mısralar şiirdeki
Hala duruyor mu başımı yasladığım dizlerin
Beni iyi tanırsın sevgilim, huysuz muhalifin teki
Altı yüz kilometre öteden için için nükseder izlerin
Sükûnet almış bir seferde mendildir eldeki
İdam sehpasında gibi sessizdir, usul usul sallanır
Başı sonu belli olmayan bir yolun neresindeyim
Kime sorsan gözlerimi ne görmüştür ne de tanır
Ve yazdıklarım gibi vakit boşalır mevsim mevsim
Alabildiğine ıslak yetim bir serzeniştir dildeki
Sesi soluğu teheyyüç dolu; heyhat, ihtimaller zor
Ben yirmi beşlik raşit, hayırsız herifin teki
Sahi, saçların dağınıkken daha çok yakışıyor
İliklerine işler adamın, küstah bakışlarından mahrum
Yabancılardan saklandığını bilirim, korkudan mıdır nedir
Şuan yalnızlığın yedi rengini aklımda tutuyorum
Ve bütün tutsak kalmış sevişmeler ezberimdedir
Kim bilir, hesap etmek mümkün müdür zamanı
Boğazdan geçmek bilmeyen lokmalarını yutuyorum
Şüphesiz, oynamıyordu meydandaki koca saatin
Yelkovanı