Ankara 2 Şiiri - Devrim Ulusoy

Sensiz yaşayamıyorum,
Sensiz taşıyamıyorum hayatın yükünü.
Adını yazdım odamın duvarına.
Günümün yarısını,
Adının karşısında geçiriyorum.
Diğer yarısında da Ankara’ya düşmanım.
Saçların hala bukle bukle mi?
Önceden olduğu gibi, şimdi de güzel kokuyor mu?
Sana sarılmayalı o kadar zaman oldu ki,
Ama ben yinede senin kokunu unutmadım.
Unutmam da mümkün değil zaten.
Nasıl Ankara yoruyor mu senin narin bedenini?
İncitiyor mu yoksa
Ele avuca sığmayan düşlerini?
Hapsediyor mu kendi bedenine, senin bedenini?
Bu arada;
Hani bizim Hasan dedemiz vardı ya.
İşte o hastalanmış geçende.
Yanına gittim, sensiz ilk defa.
Geçmiş olsun demeye.
İlk görüşte tanıdı beni.
Sonra seni sordu, nerde o deli.
Üstün körü anlattım olan her şeyi.
Ankara’nın ne kadar,
Zalim olduğundan bahsettim ona da.
Hasan dede de kızdı Ankara’ya.
Bilirsin çok severdi bizi.
Keşke bütün âşıklar sizin gibi olsa derdi.
Geçen gün duydum ki,
Hasan dedemizde bırakıp gitmiş bizi. 
O da bu dünyadan firar etmiş anlayacağın.
Diyorum ya, yaşanmıyor bir tanem bu dünya sensiz. 
Evet, yine söylüyorum; yaşanmıyor.
Seni sensiz yaşamanın ne kadar zor olduğunu,
Bilemezsin sen sevgilim.
Hatıraların yetmiyor artık bana.
Gözlerim her sıkıştığında kan ağlıyor.
Dillerim lal oldu,
Bir anda kesildi yerinden.
Ah Ankara, bak gördün mü bizi ne hale getirdiğini?
Gördün mü, söylesene susma öyle.
Hayatımızı zindan ettiğini fark edemedin mi yoksa?
Söyle Ankara ne olur söyle,
Dayanırmı bu beden onsuz,
Ama bilki Ankara.
Sen ayırsan da bizi birbirimizden, 
Yinede yaşatırız biz bu aşkı,
Yüreğimizin en derin körfezinde,
Aşkın çıkmaz sokağının bittiği yerde.
Sana inat yaşatırız bu aşkı, Ankara…

DEVRİM ULUSOY