Ankara Şiiri - Şair Metmetin

Ben yurtsuz..ben topraksiz..
yüregim kanatsiz,..
celtik tarlasi kadar zayif vede celimsiz..
karacadag kadar sabirsiz...
kurak ve,de yagmursuz..
bugday tanesi basagindan ayri bir gurbette..
kaygan vede kasaturasiz.
degirmen yolunda dag misali korkusuz.
ama tecrübesiz.
yorgun ama cok arsiz...
kömür ocaginda bir grizo patlamasi..
soysuz hemde cok duygusuz..
cogu insan kolsuz ve,de bacaksiz..
ankaraya fiyati alisindanda degersiz.
belli,ki Ankara cok saygisiz..
cok beceriksiz.
aslinda birazda terbiyesiz..
yüregimin yanmamasi imkansiz...
yüregim pamuk tarlasinda bir koza..
yüregim barinaksiz..
cekingen ve,de umutsuz..
biraz huzursuz..birazda susuz..
makine dislerinde vurulmam olumsuz..
bir kibrit atesinden cesur ve,de korkusuz..
devlet baba herkesten cok sorumsuz.
üzgüngünlügün vede yalnizligin katlanmasi..
paytagin tam karakökü olmamasi..
carptiginda toplanmamasi, bölerken cikmamasi..
belkide insanligin icat olunmamasi..
belkide daha bulunmamasi..
bilmem..bir kücük Ankara hatirasi..
belki yurtsuzlugum bir sonsuz sensiz.
sark - hizmetim kosulsuz..
ama sürgünlügüm onursuz.
kime ne onlar huzursuz ve,de umutsuz..
ben yurtsuz ve topraksiz..
geride kalanlar ben,den farksiz..
hemde cok renksiz..
birazda korkak ve cesaretsiz..