Ankara Şiiri - Servet Kocakaya

Akşamüstü hüzün çöker
Ankara’nın çehresine
Işıkları çabuk düşer
Evlerinin perdesine
Benim derdim bana yeter
Behey hatıralar, behey sevdalar.
İlk, orta ve liseyi küçük bir şehirde,
Yüksek okulu Ankara’da okumalı insan
Einstein’ı, Georges Politzer’i Ankara’da öğrenmeli
Öğrenci yurdunun kapıları kapanırken anlamalı Nazım Hikmet’i
Dost dost diye nicesine sarılırken insanlar, Sakarya’nın esmer
yüzünü görmeliydi Aşık Veysel.
Daha ağır çalınmalı misket, halaylar susmalı
Konsoloslukların güvenliği sağlanmalı
Eskortlara yol açılmalı meclis kavşağında
Perişan olmalı kredi yurtların harç kuyruğunda
Akşam da “haraca bağlmalı Beytepe Öğrenci Yurdu’nu”
Sonra utanmalı, arkadaş olmalı “zengin çocukları”yla
Cuma geceleri öğrenci sokağında bir meyhaneye gitmeli, otobüs bileti
garantiye alınıp, kalan paranın ¼ ’üyle bira içmeli, sonra da iki adım
ötede bir çorbacıya dalmalı, az çorba söyleyip iki ekmek yemeli
“ İşçiler, memurlar, öğrenciler Ankara’da yürümeli”
Alış veriş yapmalı daha sonra, sinemaya gitmeli
Ve Ankara’da aşık olmalı insan.Okul bitince de çekip gitmeli,
bir daha da dönmemeli.