Ankara Şiiri - Mustafa Özel

Senin için,
Hayal kırıklıklarının başkenti diyorlar.
Nasıl inanabilirim bu yalana,
Sen hayal kırıklığının ta kendisisin
Ankara...

Ne istediğimi biliyorsun,
Takım elbisli kuklalarını çek aradan.
Sen ve ben...
Benden aldığını geri ver Ankara.
Ne o, yoksa beni duymuyor musun?
Yoksa
Cevap verecek kadara bile tenezzül etmiyor musun?
Ankara....
Sana birşey diyeyim mi Ankara,
Bu gün hiç kimsenin fark etmediği bir sokakta,
Yine hiç kimsenin görmediği bir caddeye rastladım.
Adına umutsuzluk caddesi demişsin,
Ve aldığın bütün o büyük aşkların,
Bütün o büyük umutların kalplerini,
Buraya gömmüşsün.
Ve adına umutsuzluk caddesi demişsin.
Her taraf kan...

Sana birşey diyeyim mi Ankara?
Gel seninle bir anlaşma yapalım;

Vazgeçtim!
Benden aldığın, sende kalsın.
Bana kalbini verir misin Ankara?
Hadi götür elini umutsuzluk caddesine,
Koparıp ver bana kalbini...

Hala mı duymuyorsun be Ankara?
Hala mı kulakların tıkalı?
Hala mı bu kadar gaddarsın?

En iyisimi unut Ankara.
Ben Seni çoktan bağışladım.
Yeniden görüşünceye dek kendine iyi bak,
Hoşça kal...Ankara!