Ankara Şiiri - Şiir Ağacı

Nasıl sevdim seni ne zaman ne sebeple
Bimiyorum senden bu kadar nefret ederken
Nasıl olduda senden gittiğimden beri soluğum duruyor
Soluğum duruyor ama Ankara durmuyor
Kızılayın hengamesi
Tunalının aşıkları
Bahçelinin fötr şapkalı amcaları durmuyor
Sabah ayazında yine titreyerek otobüs bekliyor öğrenciler
Bir sinama çıkışında el ele sevgililer
Gece yarısı sokaklarda müzmin ayyaşlar
Taksiciler mendil satan körpeler tinerciler
Kafeler parklar barlar meyhaneler
Öğrenci evlerindeki umarsız kahkahalar hiç durmuyor
Bunu hissediyorum Ankarada her şey duruyor
Aynı bıraktığım gibi duruyor hiçbir şey değişmeden
Sadece Ankara durmuyor
Benim soluğum duruyor
Ama Ankara durmuyor
En karaydın kap karaydın iç karartırdın
Bana karanlığı sevdirdin
Karın yağışını ayağımın kayışını her yıl istisnasız sakatlanmayı sen sevdirdin
Bana kendini zorla sevdirdin yanıma sokula sokula
Yavaş yavaş verdin bu zehiri kanıma
İşte ben istediğin gibi oldum iflah olmaz bir müptela
Sonra gitmemi istedin umarsızca
Alaycı bir gülümsemeyle git dedin bana
Kimbilir kaçıncı zavallıydım senden nefret ederken kandırıp da tutsak ettiğin zorla
Peki mutlumusun egonun bir kez daha tatmin oluşuyla
Artık çok uzaktayız birbirimizden
Kim bilir bir daha gelirmiyim sana
Haberin olurmu geldiğimde yanına
Bir sabah ayazında sessizce sokaklarında gezerken
Acaba geldiğimi fark edermisin
Bir zamanlar sokaklarında can bulan bu adamın kim olduğunu bilirmisin
Gözüne tanıdık gelirmiyim ben yürürken kaldırım taşlarında
Bende hatalıyım biliyorum
Seninle vedalaşamadım bile
Aceleyle anılarımı valizime koyarken
Hepsini yanımda götürmek istedim
Şimdi anılarımı bu şehirde giyiyorum
Ama senin sokakalarındaki gibi yakışmıyor bana

Sen benim en çarpık ilişkim en büyük aşkımsın Ankara
Kal sağlıcakla